Μη! Για τον Θεό, μη! Μη τις σκοτώνετε αυτές τις λέξεις, τις ιερές. Μη τις κλωτσάτε, με τις ποδοπατάτε, μη τις ατιμάζετε. Σας εξορκίζω! Μη!...
Είναι ζωντανές! Πιο ζωντανές κι από μένα, κι από σας, κι απ’ όλους! Εδώ και αιώνες! Σοφές κι αγνές και ιερές!...
Είναι παιδιά μου… εγώ τις γέννησα… όχι απ’ το στόμα μου… μα απ’ την ψυχή μου… Κομμάτια της καρδιάς μου που αποσπάστηκαν… μέλη του σώματός μου… Εγώ τις κυοφόρησα… Μέρες, μήνες, χρόνια… Αιώνες… Στα σπλάχνα μου… Στη μήτρα του μυαλού και της καρδιάς μου…
…Είναι και αδελφές μου αυτές οι λέξεις. Έτσι τις νιώθω… Κόρες της μεγάλης μας μάνας, της γλώσσας μας. Αυτή μας γέννησε! Δεν τη γεννήσαμε εμείς αυτή τη γλώσσα… Απ’ αυτή θηλάσαμε… χρόνια τώρα… Χορτάσαμε γάλα απ’ το βυζί της… Ξεδιψάσαμε… Γαλουχηθήκαμε!...
…Γίναμε άντρες και γυναίκες. Χάρη σ’ αυτήν…
…Κι εσείς, τώρα, αυτή τη γλώσσα, τη βρήκατε για “σημαία ευκαιρίας”… και την τυπώσατε σε πληθωριστικά χαρτονομίσματα, χωρίς πια καμιά αξία…
Τη γλώσσα του λαού μου, ορέ;!...
Τη γλώσσα μου;!...
…που είναι και γλώσσα σας;
Ανόητοι!...
Θα μας εκδικηθεί η Ιστορία!… Έτσι όπως εκδικήθηκε, στο παραμύθι, εκείνον που “έκανε πλάκα”, κάθε τόσο, πως έρχεται, τάχα, λύκος… κι όταν ο λύκος ήρθε πραγματικά, κανένας πια δεν τον πίστευε, κι ας φώναζε αυτός απελπισμένος!...
…Σας το είπα ήδη, μα σας το ξαναλέω: Θα μας εκδικηθεί η Ιστορία! Και για τη γλώσσα που ατιμάζουμε, μα και για όλες τις αξίες και τα ιδανικά που μας δόθηκαν παρακαταθήκη απ’ τις προηγούμενες γενιές, κι εμείς τις περιπαίξαμε, τις ατιμάσαμε, τις ξεφτιλίσαμε, τις ξεπουλήσαμε…
Θα ’ρθει, φοβάμαι, ο καιρός, που θα μιλάμε και κανείς πια δεν θα μας πιστεύει! Θα ικετεύουμε τον διπλανό μας “έχε μου εμπιστοσύνη” κι αυτός θα έχει χάσει την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους…
Θα θέλουμε νερό να ξεδιψάσουμε και τα παιδιά μας θα μας ποτίζουν ξύδι. Και φαρμάκι. Αυτό που, άλλωστε, κάναμε κι εμείς νωρίτερα, αυτό που τους διδάξαμε…
Θα θέλουμε κάποιαν αρχή, κάποια εξουσία, κάποιο θεσμό να στηριχθούμε… και τότε θα συνειδητοποιήσουμε πως όλα εμείς τα γκρεμίσαμε νωρίτερα…
Θα θέλουμε να αναπνεύσουμε, αέρα καθαρό, να μυρίζει θυμάρι και πεύκο, μα η ατμόσφαιρα θα έχει γίνει τόσο επικίνδυνη, που θα ’χουμε σαν μόνη λύση μπουκάλες οξυγόνου με λίγη υποψία από μυρωδιά φορμόλης…
Θα θέλεις να πεις στο κορίτσι σου που ερωτεύθηκες και λατρεύεις “σ’ αγαπώ!”, κι αυτή η φράση, ξεφτιλισμένη πια απ’ την πολλή χρήση σε κάθε είδους και ποιότητας τραγούδια ή “κουβέντες”, θα είναι πια μια φράση – πόρνη!...
Θα νιώσεις την ανάγκη να πεις και να φωνάξεις, να τους καλέσεις, στην ώρα του χαμού, του πόνου σου, “πατέρα!”, “μάνα!”, “Θεέ μου!”… και τότε θα θυμηθείς, με τρόμο, πως εσύ τους σκότωσες!...
Μα… άκου, αν θέλεις, και τη συμβουλή μου [μικρό παιδί εγώ, και άμαθο, μπορώ, άραγε, και δικαιούμαι, να σου δίνω συμβουλές;… ποιος ξέρει;!...]:
Εάν σου έρθει… αν το νιώσεις… αν δεν μπορείς ν’ αντέξεις…
…πές το!... φώναξέ το:
“Μάνα!”... “Θεέ μου!”... “Αγάπη μου!”...
Ετούτες ειδικά οι λέξεις (κι ίσως και κανα-δυό ακόμα…) είναι (τ’ ακούς;!...) μαγικές! Έχουν τη δύναμη ν’ ανασταίνονται! Και να ανασταίνουν!...
…Μα μόνο αν τις νιώσεις!...
Υ.Γ. Διαβάστε και τα όσα ιδιαίτερα πολύτιμα (σχετικά με τις λέξεις…) έκλεψε η «Κλέφτρα Κίσσα», εδώ: http://kleftrakissa.blogspot.com/2008/11/blog_03.html
4 σχόλια:
Υποκλίνομαι στο κείμενο-SOS σου!
στα νοήματα, στις προτροπές, στη "μαύρη αλήθεια", στον ευαίσθητο τρόπο που μας "υπενθυμίζει" τους προγόνους και τους απογόνους μας...
τα έργα μας, τα τρεκλίσματα μας...
που προ-ορά πόσο πιο μετέωροι πορευόμαστε μέρα τη μέρα...
ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ Seagull!
Θα στηριχθώ πιο πολύ στην κατάντια της κοινωνίας και θα επεκταθώ αργότερα στο θέμα ''λέξεις- γλώσσα και την αξία αυτών''.
Εξαιτίας ενος δυσάρεστου συμβάντος που μου συνέβει το Σαββατοκύριακο με αποτέλεσμα να προστεθώ στα θύματα κλοπής, συνειδητοποίησα πως η σαπίλα της κοινωνίας είναι προσωπικό θέμα όλων μας ανεξαιρέτως!! θα μου πείτε πως συνδέεται αυτό με όλα όσα παραθέτεις αγαπητέ Seagull στο άρθρο σου..? Κι όμως έχει άμεση σχέση γιατί αυτή η κατάσταση στην οποία έχει επέλθει η κοινωνία μας, μας κάνει να μην έχουμε καμία εμπιστοσύνη ούτε στους ανθρώπους αλλά ούτε στα λόγια αυτών.
Πόσοι απατεώνες, καλοί χρήστες της γλώσσας ,πλέον επηρεάζουν φτωχούς και ανίδεους ανθρώπους για να τους αποσπάσουν λίγα χρήματα?
Το θέμα όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και το γεγονός ότι και τα λόγια των περισσοτέρων, ακόμη και των λογίων ανθρώπων, πλέον μου φαίνονται κενά.Πουθενά δεν δίνεται μια ουσιαστική λύση στα προβλήματα,απλώς λέξεις και κείμενα αναπαράγωνται και αναπαράγωνται και όλα παρουσιάζονται τόσο ωραία και απλά σε θεωρητικό επίπεδο...αλλα το πρόβλημα συνεχίζεται.Το ίδιο ουσιαστικά κάνω και εγώ τώρα. Απλώς παραθέτω το πρόβλημα. Είμαι ανήμπορη να βρω λύση.Είμαστε έρμαια των καταστάσεων, και απλώς περιμένουμε ασάλευτοι το επόμενο κρούσμα.
Εχεις απόλυτο δίκιο σχετικά με το νόημα των λέξεων Μάνα, Θεός και Αγάπη. Μόνο αν τις νιώσουμε πραγματικά μέσα μας και μόνο τότε μπορούμε να τις προφέρουμε. Διαφορετικά τις ξεφτιλίζουμε και χάνουν το νόημά τους όταν τις χρησιμοποιούμε γιατί οι λέξεις αυτές είναι ιερές. Αγάπη σημαίνει εκτιμώ τον εαυτό μου βαθιά. Η αγάπη είναι η δύναμη που κινεί το σύμπαν. Και ακόμα Αγάπη είναι ο Θεός. Μόνο όταν γνωρίσουμε και αγαπήσουμε πραγματικά τον εαυτό μας και δεν εννοώ εγωκεντρικά (χωρίς εγωισμό) τότε και μόνο θα νιώσουμε την πραγματική αγάπη γιατί προσφέροντας αγάπη χωρίς προϋποθέσεις όλο και περισσότερη αγάπη θα εισπράττουμε από τους άλλους ανθρώπους. Με το να γνωρίσουμε τον ίδιο τον εαυτό μας θα μπορέσουμε να μπούμε στη θέση του συνανθρώπου μας, να τον καταλάβουμε και να του προσφέρουμε την αγάπη μας. Και εκείνος ως δια μαγείας σιγά σιγά θα αλλάξει τη συμπεριφορά του. Αλλωστε, Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν σύμφωνα με τον Χριστιανισμό. Και κάτι άλλο: Οι δύο αυτές λέξεις (Μάνα, Θεός)εκφράζουν την ΑΓΑΠΗ. Είναι ΑΓΑΠΗ. Από τη στιγμή που έχουμε αποξενωθεί από τον ίδιο τον εαυτό μας δεν έχουμε ούτε ιδανικά ούτε αξίες ούτε τίποτα. Μόνο αν έλθουμε σε επικοινωνία με τον ίδιο μας τον εαυτό (γιατί δυστυχώς έχουμε αποξενωθεί από αυτόν επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον μας στις διάφορες εξωτερικές ανάγκες πλαστές ανάγκες και επιθυμίες που μας δημιουργούν κάθε φορά) τότε μόνο και τότε μόνον θα ξεπηδήσει έστω και μια σπίθα αλλαγής από τον καθένα μας χωριστά που αν γίνουν πολλές τότε θα φωτίσουν τον κόσμο.
το σχόλιο με το όνομα χρήστη ILIAS το έγραψα εγώ η evelynekom απλώς μπήκα με ένα κοινό e-mail που χρησιμοποιώ με ένα φίλο.Διευκρυνίζω για να μην υπάρξουν τυχόν παρεξηγήσεις
Δημοσίευση σχολίου