Εμείς και οι Άλλοι… Οι “άλλοι”: η Κόλασή μας και ο Παράδεισός μας

[“Συνεχίζεται…” έγραφα τις προάλλες…

Κι άντε να δούμε, τώρα, πώς “συνεχίζεται”…

Διότι, τελικά, αποδεικνύεται πως δεν είναι σκόπιμο να σταματάς τον εαυτό σου (ή να λες στον άλλο να σταματήσει), όταν υπάρχει “οίστρος”, δηλαδή έμπνευση (τρόπος του λέγειν…). Αν χαθεί η έμπνευση… χάθηκε!... (και… “χαθήκαμε”!...)]

Τι έγραφα, λοιπόν, τις προάλλες; “Κάνε το καλό και ρίξ’το στο γιαλό”… Νομίζω πως υπάρχουν πολλές διαφορετικές προοπτικές για τη συνέχειά του, ανοίγονται δρόμοι διαφορετικοί προς σκέψη…

#1) “Κάνε το καλό και ρίξ’το στο γιαλό”. Το κακό (το δυστύχημα!) είναι ότι στο γιαλό συνήθως ρίχνουμε ό,τι κακό και έτσι έχουμε ρυπάνει τους γιαλούς και τις θάλασσες και τους ωκεανούς (και ολόκληρο τον πλανήτη!...) και… “θα το βρούμε μπροστά μας”… τι λέω;… Το βρήκαμε ήδη!....

#2) “Κάνε το καλό και ρίξ’το στο γιαλό”. Ως Seagull/Γλάρος έχω δει και μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί που έχουν κάνει το καλό, κρυφά, σιωπηλά, αθόρυβα, και “το’χουν ρίξει στο γιαλό”. Το έκαναν διότι το ένιωσαν, αυθόρμητα ή ως “χρέος ιερό”… Υπάρχουν, βέβαια, κι οι άλλοι… Καταλαβαίνεις ποιους εννοώ: Αυτούς που… επιπλέουν… Όπως οι φελλοί… Αυτοί που κάνουν (το καλό, εν προκειμένω) για να φανούν… Να επιδειχθούν… Πολιτικάντηδες “νέας κοπής”, “TV-περσόνες” κ.λπ. [Ποιος θα μας σώσει… δηλαδή πώς θα σωθούμε απ’αυτή την κοινωνική ρύπανση;…]

#4) “Κάνε το καλό και ρίξ’το στο γιαλό”, λένε…

“Αν κάνεις το καλό, θα πας στον Παράδεισο”, λένε οι άλλοι…

Και “αν κάνουμε, όλοι μας, μόνο το καλό, θα φέρουμε τον Παράδεισο στη Γη”, λένε οι ουτοπιστές, “θα κάνουμε Πραγματικότητα τη Φαντασία, θα δώσουμε Τόπο στην Ου-τοπία”!...

Για Παράδεισο έγραψα και σκέφτηκα, συνειρμικά, και την Κόλαση. Και, ιδίως, τη σπουδαία ρήση του σύγχρονου φιλόσοφου: “Κόλασή μου είναι οι άλλοι”!...

Πόσες σκέψεις δεν μπορεί να προκαλέσει, αλυσιδωτά, η παραπάνω φράση, με τη φρικτή αλήθεια που κρύβει… Μα η αλυσίδα αυτή, τελικώς, αλυσοδένει εμάς τους ίδιους… Όλους μας!... Έναν προς ένα…

Και ποια είναι η Λύση, άραγε, απ’ αυτόν τον Γόρδιο Δεσμό; [Η λέξη “Λύση” μπορεί να έχει την έννοια που σχετίζεται με την αρχαία –και όχι μόνο- τραγωδία!...]

Ποια μπορεί να είναι η Σωτηρία μας;

Ν’ αλλάξουμε Οπτική! Ν’αλλάξουμε Θεώρηση! Ν’αλλάξουμε Γνώμη, Άποψη! Να νιώσουμε, να συνειδητοποιήσουμε πως…

“Παράδεισός μας είναι οι άλλοι”!...

Οι άλλοι, έτσι όπως είναι, αλλά, πολύ περισσότερο, έτσι όπως θέλουν και εύχονται και οραματίζονται, κατά βάθος, να είναι!... Όντας προεχόντως ελεύθεροι, δηλαδή με δυνατότητα επιλογής απ’ όλες τις δυνατές πιθανότητες, τις οποίες θα γνωρίζουν πλήρως… [Και γι’αυτό “δει” και “χρη” να είναι πεπαιδευμένοι, μορφωμένοι, καλλιεργημένοι…]

Μόνο έτσι νοείται η Σωτηρία. [Η λέξη “Σωτηρία”, θυμίζω, προέρχεται και σχετίζεται, εννοιολογικά, με το “σώος”, που σημαίνει “ολόκληρος”!...] Σωτηρία και για εμάς τους ίδιους! Διότι, τελικά, χωρίς τους άλλους, δεν (μπορούμε να) είμαστε “σώοι”, δεν (μπορούμε να) είμαστε ολόκληροι!

Αυτό είναι το νόημα και η ουσία της θεολογικής φράσης “Σωτηρία δεν νοείται έξω από την Εκκλησία”. Την Εκκλησία της Συλλογικότητας, της Κοινωνικότητας, της Επι-κοινωνίας με τους άλλους. Δεν νοείται σωτηρία “κατά μόνας”. Δεν υπάρχουν “καλοί κατά μόνας”. Δεν υπάρχουν άγιοι μέσα σε… δοκιμαστικούς σωλήνες και… αποστειρωμένα εργαστήρια!...

Σωτηρία μας είναι η Εκκλησία, η Κοινωνία!...

Παράδεισός μας είναι οι άλλοι!...