π.Υ. (προ Υπολογιστών), π.Δ. (προ Διαδικτύου), μ.Δ. (μετά Διαδίκτυον) και p.B. (post Blogging) εποχές (μου)

…Όταν ήμουν παιδί (και όταν, αργότερα, ήμουν ερωτευμένος…) έριχνα, συχνά – πυκνά, στη θάλασσα χάρτινα καραβάκια ή λεμονόκουπες “μεταμφιεσμένες” σε πλεούμενα, τα όνειρά μου, λέει, να ταξιδέψουν μακριά, να φθάσουν σε κάποιον (απροσδιόριστο…) προορισμό…

Οι ναυαγοί πάλι, λένε (ή βλέπουμε στις διάφορες κινηματογραφικές ταινίες), έβαζαν γραπτά μηνύματα μέσα σε μπουκάλια και τα έριχναν στη θάλασσα, ευχόμενοι και ελπίζοντας να γίνουν αντιληπτά από κάποιον και να δρομολογηθεί, έτσι, η διάσωσή τους…

Στην π.Υ. (:προ υπολογιστών…) ή στην π.Δ. (:προ Διαδικτύου) εποχή (μου), νομίζω πως ήταν αντίστοιχο αυτό που έκανα: Έγραφα σε χαρτιά, μικρά ή μεγαλύτερα, ρητά, αποφθέγματα, γνωμικά, αποσπάσματα από βιβλία κ.λπ., τα αναπαρήγαγα φωτοτυπικά, και τα άφηνα “εδώ κι εκεί”, σε δημόσιους χώρους, ευχόμενος πως θα “γλυτώσουν” από τα χέρια επιμελών καθαριστριών, πως θα τραβήξουν το περίεργο βλέμμα κάποιων αγνώστων συνανθρώπων μου και στη συνέχεια, με το περιεχόμενό τους, θα τους διαφωτίσουν, θα τους συγκινήσουν, θα τους προβληματίσουν, θα τους ανακουφίσουν συναισθηματικά, θα τους καθοδηγήσουν κ.λπ.

[Συχνά έχω αναρωτηθεί κι έχω πλάσει, στο μυαλό μου, φανταστικές ιστορίες για το πού κατέληξαν και τι αποτέλεσμα μπορεί να επέφεραν κάποια τέτοια χαρτάκια που “απελευθέρωσα”, για παράδειγμα, στα τραπέζια και τα γκισέ των ταχυδρομικών γραφείων… Συχνά έχω αναρωτηθεί, επίσης, πώς εξελίχθηκε και πού τελείωσε, για παράδειγμα, το ταξίδι της λεμονόκουπας (ή μήπως ήταν γλυκόκαρπο μανταρίνι;…) που ρίξαμε στη θάλασσα, κάπου έξω από την Χαλκίδα, στην Εύβοια…]

Στην μ.Δ. (:μετά Διαδίκτυον) και ιδίως στην p.B. (:post Blogging) εποχή (μου), νομίζω πως είναι αντίστοιχο, και πάλι, αυτό που κάνω: Διαλέγω ρητά, αποφθέγματα, γνωμικά, αποσπάσματα από βιβλία, ωφέλιμες ιστορίες κ.λπ., και “μεταμφιεσμένος” σε “Eagle” [http://eaglestefanos.blogspot.com/], τα… βάζω σ’ ένα μπουκάλι και, με τις ίδιες ευχές κι ελπίδες, τα ρίχνω στη… θάλασσα του Διαδικτύου, όπου τα βρίσκουν διάφοροι… “σέρφερς”…

Υπό το πρίσμα αυτό η βασική ιδέα δεν διαφέρει… Διαφέρουν, όμως, νομίζω, τα αποτελέσματα. Υπό την έννοια ότι συχνά είναι πιο “απτά”, ότι γίνονται “αντιληπτά”. Είτε επιφανειακά, είτε (κάποιες φορές ευλογημένες…) και βαθύτερα.

Το γεγονός ότι το ιστολόγιο “Eagle” έχει μια σταθερά αυξανόμενη επισκεψιμότητα [παρότι εγώ κάθε άλλο παρά σταθερός είμαι στον ρυθμό με τον οποίο αναρτώ κείμενα!] και ότι κάποιοι φαίνεται να “έπεσαν τυχαία επάνω του” και, πλέον, το επισκέπτονται τακτικά, είναι η εξωτερική και “στατιστική” θεώρηση του πράγματος. [Αλλά, από την άλλη, η “αλήθεια” των αριθμών της στατιστικής δεν μπορεί να θεωρηθεί κριτήριο ασφαλές, αφού μάλιστα, όπως λένε, “οι αριθμοί μπορεί να ευδοκιμούν, αλλά οι άνθρωποι να υποφέρουν” και “τα μεγαλύτερα ψέματα μπορεί να τα πει η στατιστική”…]

Υπάρχουν, όμως, και τα βαθύτερα, δηλαδή τα ουσιαστικά, αποτελέσματα: Το “ευχαριστώ, βοηθήθηκα” που έχω ακούσει κάποιες φορές από γνωστούς και φίλους, ή τα σχόλια κάποιων αγνώστων ή e-φίλων….

Αυτή είναι μία από τις μαγικές εκδοχές και διαστάσεις του Διαδικτύου και των Ιστολογίων…

Και πάλι, βέβαια, υπάρχει, ίσως, η πιθανότητα, κάποιο απ’ τα κείμενα αυτά, να ωφελήσει, με τον τρόπο του το καθένα, αναλόγως, οποτεδήποτε στο μέλλον, κάποιον άγνωστο συνάνθρωπό μου, και να μην το μάθω ποτέ!...

Και… πώς και γιατί είναι απαραίτητο να το μάθω, άραγε; Οι αλληλεπιδράσεις που λαμβάνουν χώρα στον κόσμο μας, σ’ αυτόν “τον κόσμο τον μικρό, τον Μέγα”, και στο σύμπαν ολόκληρο, είναι απίθανες! Θα έχετε ακούσει, βέβαια, τη φράση ότι “το πέταγμα μιας πεταλούδας στο Χογκ Κονγκ, μπορεί να επηρεάσει τον καιρό στη Νέα Υόρκη” ή/και, σε καιρούς οικονομικής παγκοσμιοποίησης, τον δείκτη τιμών του Χρηματιστηρίου της…

Είναι συνήθως αδύνατο να συλλάβουμε αυτή την α-πιθανότητα!....

Και γιατί να είναι απαραίτητο, άραγε, γιατί να χρειαζόμαστε να “συλλάβουμε”, να συνειδητοποιήσουμε ή να μάθουμε αυτό το όποιο αποτέλεσμα των πράξεών μας; Αυτή, άραγε, είναι η “πληρωμή” μας, η ανταμοιβή μας; Γι’ αυτό κάνουμε κάτι, το ο,τιδήποτε, στους σύγχρονους καιρούς της κοντόφθαλμης (και δη υλιστικής) χρησιμοθηρίας; [Πώς άλλαξε έτσι ο καιρός, το κλίμα (κάθε είδους!...), Θεέ μου, πώς το αλλάξαμε έτσι, με τις πράξεις μας, τα τελευταία χρόνια!...]

“Κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό” έλεγαν οι παλαιότεροι, συχνά αμόρφωτοι, μα και σοφοί συνάμα!...

Εμείς σήμερα, ως κοινωνία, συνολικά, θα το κάναμε θέμα Διεπιστημονικών ημερίδων, Φιλολογικών [:Το “κάνε” είναι προστακτική ή ευκτική;] και Φιλοσοφικών [:Τι είναι το “καλό”;] αναλύσεων, θα το βάζαμε στο ντιβάνι του Ψυχαναλυτή [:Γιατί θέλεις να κάνεις το καλό; Γιατί το έχεις ψυχολογική ανάγκη;], θα το εξετάζαμε υπό το πρίσμα της Παιδαγωγικής και της Οικολογίας [:Γιατί να υποδεικνύουμε να το ρίχνουν στο γιαλό; Δημιουργεί προηγούμενο και κακές συνήθειες!], ίσως να διαβλέπαμε και μία Πολιτική διάσταση [:Ναι στην αυθόρμητη και συλλογική δράση, όχι στις υποδείξεις. Ο Έλληνας δεν χρειάζεται υποδείξεις…], ίσως θα συστήναμε μια Διακομματική Επιτροπή για να διερευνήσει όλες τις εκφάνσεις και να καταλήξει σε ολοκληρωμένο πόρισμα και στην καλύτερη δυνατή (και πολιτικώς ορθή, βεβαίως – βεβαίως!...) διατύπωση και…. ακόμα θα περιμέναμε!...

[Συνεχίζεται…](*)

(*) Συνεχίζεται διότι στην πραγματικότητα όλα συνεχίζονται (και δουλεύουν ενδόμυχα…) και δεν εξαντλούνται με όσα γράφουμε σε μια σελίδα χαρτιού ή με όσα μετα-γράφουμε σε ένα ιστολόγιο…

(*) Συνεχίζεται, ακόμη, διότι κάποιοι καλοί φίλοι μου υπέδειξαν, ως άλλοι image-makers ή ως καλοί “μαρκετίστες”, πως τα κείμενά μου είναι ιδιαίτερα μακροσκελή και, συνεπώς, κουραστικά, ακόμα και γι’ αυτούς που θα είχαν όλη την καλή διάθεση να τα διαβάσουν.. […ε, μην κάνουμε κατάχρηση της καλοσύνης τους να με διαβάζουν και τους “εξοντώσω”!...]