[Επιστροφή]

Πολύ καιρός χωρίς να γράψω τίποτα…

Πολύς καιρός μες στη σιωπή…

Στη σιωπή και στη σκέψη…

Στις σκέψεις μου…

“Απέχω και διασκέπτομαι”, όπως λέει (αν καλώς ενθυμούμαι) κάποια ιδιαίτερη κατηγορία προσώπων…

Για μένα ιδιαίτερο ήταν και είναι ένα πρόσωπο…

…που είναι (πια) χαμένο.

Όπως χαμένος ήμουν κι εγώ τόσον καιρό…

“Φταίμε κι οι δυό, που ζούμε χωριστά”: Το τραγούδι…

Το φταίξιμο ανήκει, συνήθως, σε δύο: Η τραγωδία…

Πόσο καιρό έλειψα;

Δεν ξέρω! Δεν μπορώ να υπολογίσω!...

Ο χρόνος, βλέπεις, έχει διαφορετική περπατησιά, ανάλογα με τις περιστάσεις, ανάλογα με την ψυχολογική κατάσταση…

Πόσο καιρό έλειψα, λοιπόν;…

Ίσως “μια αιωνιότητα και μια μέρα”!...

…Κι όμως, δεν έλειψα.

Εδώ ήμουν και περίμενα. Σε περίμενα…

“Θα είμαι εδώ για πάντα να σε περιμένω”, σου είχα πει.

“Για πάντα;” είχες σχολιάσει απορημένα…

“Σ’ αγαπώ περισσότερο από καθέναν και από κάθε τι”, μου είχες πει.

“Από κάθε τι;” είχα εκφράσει την αντίρρηση…

…Ή μήπως είχαν συμβεί αντίστροφα οι διάλογοι;

Δεν ξέρω! Δεν θυμάμαι!

Μπερδεύονται τα ίχνη, τα λόγια, οι περπατησιές μας… Μπερδεύτηκε το “δικό μου” με το “δικό σου”, το “εγώ σου” με το “εσύ μου”…

Όχι, δεν έλειψα!..

Μα ήμουν “λειψός”….

Γιατί (μου) έλειπες εσύ…

Κι ακόμα μου λείπεις…

Αλήθεια, λείπεις ακόμα; Ή είσαι εδώ;

Αλήθεια, σου έλειψα καθόλου;

Αλήθεια, μ’ αγαπάς;

Προχθές σα να έλαβε η ψυχή μου ένα μήνυμά σου.

Σαν αγέρι θαλασσινό, δροσιστικό…

Φανταστική αίσθηση!...

Να’ταν αλήθεια ή η φαντασία μου;…

Να’ταν “κατά λάθος” ή “λάθος μου”;…

Λάθος… Λήθη… και Α-λήθεια παιχνιδίζουν…

Υ.Γ.: Επιστρέφω και στο "Σπουργίτι"!...

;-)