Αφού “δεν είμαστε όλοι ίδιοι” τότε γιατί έχουμε τέτοια χάλια ως κοινωνία;

“Δεν είμαστε όλοι ίδιοι!...”

[Και βέβαια όχι!... Το αποκαλύπτει, άλλωστε, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, εκείνο το ανέκδοτο (που αναφέρεται μεν σε δικηγόρους, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να αφορά σε οποιανδήποτε άλλη κατηγορία) που λέει ότι “το 98% των δικηγόρων, δυστυχώς δίνει το κακό όνομα και στους υπόλοιπους”!...]

“Δεν είμαστε όλοι λαμόγια, κλέφτες, απατεώνες κ.λπ.”

[Όχι βέβαια! Το ζήτημα είναι αν αυτό γίνεται συνειδητά ή λόγω τύχης (ή… ατυχίας…)]

“Υπάρχουν και εργατικοί και δραστήριοι άνθρωποι. Προσπαθούμε να είμαστε σωστοί στη δουλειά μας. Επαγγελματίες!...”

[Σε αντίθεση, βεβαίως, με τους “ερασιτέχνες”. Κατηγορία και χαρακτηρισμός που είναι, φυσικά, υποτιμητικός, παρότι περιέχει ως συνθετικά του τις τόσο ευγενικές λέξεις “έρως” και “τέχνη”…]

“Εγώ είμαι ντόμπρος! Γνήσιος! Αυθεντικός! Ό,τι έχω θα στο πω μπροστά σου. Τίμια και τσεκουράτα! (Διότι “οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους”…). Δεν μ’ αρέσει να υποκρίνομαι!...”

[Μπράβο να σε χαρώ! Κάποια σκέψη, ενδεχομένως, να μην υποκριθείς, αλλά να προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερος, ευγενικός, χαρούμενος, προσηνής κ.λπ. κ.λπ., σου έχει περάσει απ’ το μυαλό, ως εναλλακτική πρόταση;…]

“Όχι βέβαια! Δεν ισχυρίζομαι δα πως είμαι άγιος!... Έχω κάνει κι εγώ τα λάθη μου και τις στραβές μου… αλλά, πάντως, δεν είμαι σαν εκείνον ή σαν τον άλλον…. τον τάδε και τον δείνα… τον “μπήξε” και τον “δείξε”… Που ο καλύτερός τους (μπορεί να) έχει σκοτώσει τη μάνα του…”

[…]

“Αλλά έτσι είναι η ζωή: Για μας τα ντόρτια κι οι διπλές και γι’ άλλους οι εξάρες… Ήμουν άτυχος, βλέπεις, στη ζωή μου! Μ’ αδίκησε η ζωή και η “κακούργα” η κοινωνία… Όλοι αυτοί οι επιτυχημένοι “δεν πιάνουν χαρτωσιά μπροστά μου”… Γιατί αν υπήρχε δικαιοσύνη και αξιοκρατία, ξέρεις τι θα ήμουνα εγώ τώρα και τι περιουσία θα είχα;!...”

[Όχι δεν ξέρω! Αλλά θα μπορούσα να φανταστώ: Ίσως θα ήσουν δήμαρχος ή νομάρχης και, πάντως, γνήσιο και αγνό παιδί του λαού (κάτι σαν “Πανίκος” ένα πράγμα…). Ή ακόμα και Πρωθυπουργός (“Γιατί; Καλύτεροι είναι όλοι αυτοί από σένα;”…) ή/και Πλανητάρχης (:Μπάρακ Ομπάμα ή… Τάκης Μπουγάς!...). Και, από την άλλη, Ωνάσης ή Νιάρχος ή Λάτσης! Ή, ακόμα σωστότερα, συνδυασμός επιτυχημένου επιχειρηματία και πολιτικού… κάτι σαν τον Μπερλουσκόνι!...]

Ξέρεις τι είναι αυτές οι φράσεις; [οι… φυλακισμένες μέσα στα εισαγωγικά]. Ξέρεις ποιος τις έχει πει και τις λέει ακόμα; Και βέβαια ξέρεις – δεν μπορεί να μην ξέρεις!... Είναι φράσεις που τις λέμε όλοι μας, καθημερινά, με κάθε ευκαιρία, ανάλογα με τις περιστάσεις…

Όλοι μας “σχεδόν” τέλειοι!

Και, πάντως, “προσπαθούμε για το καλύτερο”!...

Κι αφού είναι έτσι, αναρωτιέμαι, πώς γίνεται και ως σύνολο, ως κοινωνία, έχουμε καταντήσει τόσο χάλια και ακόμα πάμε από το κακό στο χειρότερο;…

Μήπως, τελικά, είμαστε όλοι ίδιοι;…

Ή μήπως, έστω, έχουμε όλοι τα στραβά κι ανάποδά μας, καθένας το κουσούρι ή τα κουσούρια του, και ας προβάλλουμε τα προτερήματά μας;…

Τα οποία προτερήματά μας, σημειωτέον, συχνά είναι στη φαντασία μας…

[…όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς (αλλά μόνο καθόσον αφορά στους άλλους και όχι, φυσικά, στον εαυτό μας…) βλέποντας, για παράδειγμα, τις “οντισιόνς” στα διάφορα τηλεοπτικά “talent shows”….]

Μήπως, τελικά, είμαστε όλοι (ή οι περισσότεροί μας) “εν δυνάμει” λαμόγια, κλέφτες, απατεώνες κ.λπ., κι απλώς δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να… “αποδείξουμε” εμπράκτως τα… “ταλέντα” μας αυτά;… Μήπως δηλαδή δεν είμαστε συνειδητά και με προσωπική απόφαση με το μέρος του καλού;…

Μήπως οι περισσότεροί μας είμαστε αποδεδειγμένα τεμπέληδες και τσαπατσούληδες;…

[Οι δημόσιοι υπάλληλοι, πάντως, θεωρούν ότι “υπερβαίνουν τα όριά τους τα ανθρώπινα”, αν και οι περισσότεροι δεν θα είχαν εύκολα θέση σε μια επιχείρηση με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια… Κι όσο για τους διάφορους τεχνίτες και ελεύθερους επαγγελματίες, που οι περισσότεροι ονειρεύονται να κάνουν καμιά “καλή αρπαχτή”, πώς συμβαίνει άραγε –πέστε μου!- ο ένας να βρίσκει κουσούρια και τσαπατσουλιά μόνο στις δουλειές των άλλων, ακόμα της συντεχνίας του, αλλά όχι στα δικά του έργα;…]

Χρειάζεται, άραγε, να συνεχίσω με άλλα παραδείγματα;…

…Δεν φθάνουν αυτά για να αποδείξουν πως “των άλλων είναι καρύδια και βροντάνε, μα τα δικά μας είναι σύκα”;!....

Εκεί έγκειται το λάθος μας, νομίζω…

…Πως είμαστε εύκολοι στην κριτική μας με τους άλλους…

…Πως, αντίθετα απ’ ό,τι θα έπρεπε, είμαστε υποκειμενικοί με τους εαυτούς μας και “αντικειμενικοί” με τους άλλους…

…Πως (μοιραία, ίσως, εξ απόψεως ψυχολογίας…) συγκρίνουμε τις λάθος πράξεις των άλλων και τα ενδεχομένως αποτυχημένα αποτελέσματά τους, με τις δικές μας καλές και αγαθές προθέσεις…

…Πως ξεχνάμε όλα τα δικά μας λάθη και βλέπουμε το ελάχιστο λάθος του συνανθρώπου μας, το οποίο μάλιστα και γιγαντώνουμε…

…Πως προσπαθούμε να “διορθώσουμε” όλους τους άλλους γύρω μας, την κοινωνία ολόκληρη, ενώ εμείς δεν μπορούμε, απ’ ό,τι φαίνεται, να διορθώσουμε στο ελάχιστο τον εαυτό μας!...

Διότι αν το είχαμε κάνει, όλα θα πήγαιναν προς το καλύτερο!....

Υ.Γ.:

Σύντομη συναφής ανάρτηση ΚΑΙ στο άλλο blog μου, το “Σπουργίτι”, εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2009/07/blog-post_12.html