Για να επιβιώνουν τα όντα, πρέπει να εξελίσσονται. Να προσαρμόζονται. Στις εκάστοτε συνθήκες. Διαφορετικά είναι καταδικασμένα σε εξαφάνιση…
Θα το έχετε ακούσει ή διαβάσει, φαντάζομαι, πως σύμφωνα με τους επιστήμονες, τα έμβια όντα με τη μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα είναι… οι κατσαρίδες!... Αυτές, κατά πως λέγεται, θα είναι, ίσως, τα τελευταία έμβια όντα του πλανήτη, ικανές να επιβιώσουν ακόμα και από πυρηνικό ολοκαύτωμα!...
[Οι κατσαρίδες, λοιπόν, μην το ξεχνάτε!...]
Στο πέρασμα του χρόνου, δεκάδες χιλιάδες είδη έχουν εξαφανιστεί και εξακολουθούν να εξαφανίζονται. Και μάλιστα στην εποχή μας με όλο και πιο γρήγορο ρυθμό… Υπάρχουν είδη που πια τα “συναντούμε” μόνο ως φωτογραφίες ή σχέδια ειδικών επιστημόνων (και) σε μουσεία ή ως απολιθώματα…
[Απολιθώματα! Να το θυμάστε και αυτό, θα επανέλθω…]
Αναρωτιέμαι εάν και κατά πόσο και πώς ακριβώς ισχύει ο νόμος της εξέλιξης και της προσαρμοστικότητας στους ανθρώπους και στις κοινωνίες…
Στο πέρασμα των χρόνων και των εποχών, τι μας διδάσκει η εμπειρία και η πραγματικότητα; Μπορεί, για παράδειγμα, ένας συνειδητός υπέρμαχος της “μη-βίας” να επιβιώσει, άραγε, στη μάχη με τον πρεσβευτή του “δικαίου του ισχυροτέρου”;… Όχι, το δίχως άλλο, αν δεν “εξελιχθεί”, αν δεν “προσαρμοστεί”… Γι’ αυτό, άλλωστε [τι; Είναι άραγε τυχαίο;…] λιγοστεύουν συνεχώς κι εξαφανίζονται οι Ποιητές (με «Π» κεφαλαίο). Οι Ποιητές για τους οποίους κάποιος πολιτικός είχε πει, αν θυμάστε, εκείνο το αμίμητο… […Δεν το γράφω καν, διότι… προσπαθώ να το ξεχάσω!...]
Έγραψα για “πολιτικούς” και θυμήθηκα κι ετούτο, που είναι –βεβαίως- απόλυτα σχετικό με όσα γράφω: Είναι τυχαίο, άραγε, που (σχεδόν) εξαφανίστηκαν οι άξιοι πολιτικοί, αυτοί δηλαδή που δεν “εξελίχθηκαν” και δεν “προσαρμόστηκαν” με του πολιτικάντηδες, που έχουν έρθει στα πράγματα;
[Θυμάστε το “ανθ’ ημών Γουλιμής”; Να σας θυμίσω κι εγώ ότι αντί για πολιτικούς – διανοούμενους, όπως για παράδειγμα ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος κι ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, που είχαμε πριν από τρεις – τέσσερις δεκαετίες, έχουμε σήμερα ως (δήθεν) “πολιτικούς”, διάφορες TV-περσόνες;…]
Λέγεται πως “οι λαοί έχουν τις εξουσίες και τους πολιτικούς που τους ταιριάζουν και τους αξίζουν”
[Τους άλλους, αυτούς δηλαδή που “δεν μας κάνουν”, είτε τους εξοστρακίζουμε, όπως τον δίκαιο Αριστείδη, είτε τους δολοφονούμε, όπως τον σπουδαίο Καποδίστρια, είτε –ακόμα- τους περιορίζουμε σε ένα ελάχιστο – ασήμαντο ποσοστό, όπως τον Κωστή Στεφανόπουλο, ως ενεργό πολιτικό δηλαδή πριν τον αναδείξουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ.λπ.]
Αναρωτιέμαι τι προηγήθηκε στον φαύλο κύκλο που έχουμε περιπέσει: Οι “υπήκοοι” “προσαρμοστήκαμε” στις “βουλές” (με την έννοια του “επιθυμίες”) και στα “καπρίτσια” των πολιτικάντηδων ή αυτοί “προσαρμόστηκαν” στην γενική κατάπτωση ημών των σύγχρονων Ελληναράδων;…
Σκέφτομαι και θλίβομαι… για το πόσο “ταιριαστά” και “προσαρμοσμένα” είναι τα παρακάτω φαινόμενα:
Θεωρούμε το κράτος εχθρικό και, αντίστοιχα, το Κράτος μας εχθρεύεται…
Φοροδιαφεύγουμε ασύστολα και με κάθε ευκαιρία… [και “με το δίκιό μας”, βέβαια, αφού…] …και το κράτος μας κλέβει συνεχώς, και δεν σέβεται τα χρήματα που εισπράττει απ’ τους φόρους μας…
Ζητούμε “αξιοκρατία παντού”… τη στιγμή που δεν μπορούμε να την ανεχθούμε όταν αυτή μας αφορά και λειτουργεί εις βάρος των ατομικών μας συμφερόντων…
Κατηγορούμε τους βουλευτές για… “βολευτές”, ενώ παράλληλα κι εμείς αυτό έχουμε ως “ελληνικό όνειρο”, δηλαδή να βρούμε κάπου “να τη βολέψουμε” και, μάλιστα, ζητάμε από τους ίδιους τους “βολευτές” να μας βολέψουν κι εμάς και τα παιδιά μας… [Αξιοκρατικά, πάντα, βεβαίως – βεβαίως!...]
Τους μεμφόμαστε ότι δεν βουλεύονται (με την πραγματική έννοια της λέξεως), όταν κι εμείς έχουμε πάψει από καιρό να σκεπτόμαστε, να στοχαζόμαστε…
Αναθεματίζουμε όσους είναι αναμεμειγμένους με οικονομικά σκάνδαλα, ενώ κατά βάθος, εκ πεποιθήσεως απατεώνες και εν δυνάμει “λαμόγια” κι εμείς, ψάχνουμε ευκαιρίες για να “πιάσουμε την καλή”!...
Ανήθικοι κι εκείνοι, ανήθικοι κι εμείς!... Απλώς σ’ εμάς δεν δόθηκε η ευκαιρία να το αποδείξουμε…
κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ……
Καθένας μπορεί να αποφασίσει…
…αν θα καταλήξει μουσειακό “απολίθωμα” στη σύγχρονη κοινωνία…
…ή αν θα επιβιώσει, όπως οι κατσαρίδες!...
Υ.Γ.:
Μικρή σχετική ανάρτηση υπάρχει και στο άλλο μου ιστολόγιο, το “Σπουργίτι”, εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2009/07/blog-post_20.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου