Το Τείχος και τα Τείχη…

[Μια ανάρτηση στα γρήγορα…]

Μόλις πριν από λίγες ημέρες όλη η Ευρώπη γιόρτασε, κατά τρόπο πανηγυρικό, την επέτειο της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου, του λεγόμενου και “τείχους του αίσχους”…

Υπάρχει, βεβαίως, ένα αίσχος που συνεχίζεται: Το τείχος που χωρίζει τη Λευκωσία…

[Με την ευκαιρία: Μόλις προχθές, ο blogger “Locus Publicus” ανάρτησε ένα αρκετά ενδιαφέρον σχετικό κείμενο, εδώ: http://locus-editorium.blogspot.com/2009/11/blog-post_12.html]

…Μα αυτό που εμένα τουλάχιστον με θλίβει περισσότερο και που με κάνει να σκέφτομαι πως, μέσα σ’ αυτούς τους πανηγυρισμούς, είμαστε και “για τα πανηγύρια” (…), είναι κάτι άλλο:

Πώς μπορεί μεν το Τείχος να έπεσε (και καλώς έπεσε), με όλους τους συμβολισμούς που αυτό συνεπάγεται, όμως η (πέρα απ’ αυτούς τους συμβολισμούς) πραγματικότητα είναι φρικτά διαφορετική: Στις ζωές μας συνεχώς υψώνονται νέα τείχη, υψηλότερα τείχη, και μάλιστα συνδυασμένα με σύρματα ηλεκτροφόρα, αλλά και τάφρους πλατύτερους και βαθύτερους, όπως στα κάστρα του παλιού καιρού, του Μεσαίωνα… Όχι ένα και δύο μόνο, αλλά σε ένα σωρό εκφάνσεις των ζωών μας. Αντί να βρίσκουμε τρόπους επικοινωνίας, αντί να ρίχνουμε γέφυρες, αντί ν’ ανακαλύπτουμε σημεία επαφής και ενότητας, εμείς επιλέγουμε, ως στάση ζωής, να ανακαλύπτουμε ή να εφευρίσκουμε τι μας χωρίζει!...

Απ’ τον διπλανό μας, απ’ τον συνάνθρωπό μας, υπάρχουν, πράγματι, αν το θελήσουμε, αν το αποφασίσουμε, αν το επιλέξουμε ως οπτική και τρόπο ζωής, “ένα σωρό πράγματα” που μας χωρίζουν: “Τι κι αν είναι, για παράδειγμα, ομοεθνής, πατριώτης; Ανήκει σε άλλο κόμμα, σε άλλη ομάδα, σε άλλη κοινωνική τάξη, έχει διαφορετικό μορφωτικό ή πνευματικό επίπεδο κ.λπ. κ.λπ.”…

Κι όμως, θα μπορούσαμε (και θα ήταν για όλους μα πολύ καλύτερο, πολύ πιο χρήσιμο, πολύ πιο ωφέλιμο, παντοιοτρόπως) να έχουμε την ακριβώς αντίθετη και κατά συνειδητή επιλογή θεώρηση: Τι κι αν είναι φτωχός; Αξίζει να τον συναναστρέφομαι για τη μόρφωσή σου ή για την πνευματικότητά του. Σε κάθε περίπτωση μπορεί να μας ενώνει η ομάδα ή το κόμμα. Κι αν όχι το κόμμα, ίσως κάποιες κοινές ή παρόμοιες πολιτικές θεωρήσεις. Κι αν, ίσως, ούτε αυτό, τουλάχιστον το γεγονός ότι όλοι έχουμε κατά βάση ως κριτήριο το καλό της πατρίδας μας, ακόμη κι αν το αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά. Αλλά και με τον αλλοεθνή μπορεί να μας ενώνει η ίδια θρησκεία. Ή, έστω, η πίστη σε έναν Θεό, ακόμα κι αν τον ονομάζουμε διαφορετικά. Αλλά μήπως, άραγε, και με τον δεδηλωμένο άθεο δεν έχουμε τις ίδιες υπαρξιακές αγωνίες, δεν προσπαθούμε να δώσουμε απάντηση στα μεγάλα φιλοσοφικά προβλήματα της ζωής; “Σε τελική ανάλυση” όλοι, μαύροι ή άσπροι ή κίτρινοι, ινδουιστές ή χριστιανοί ή μουσουλμάνοι, έξυπνοι και βλάκες… όλοι μας είμαστε άνθρωποι, που αντιμετωπίζουμε, λίγο – πολύ, τα ίδια προβλήματα στην καθημερινότητά μας…

Είμαστε, άραγε, τόσο αθεράπευτα ανόητοι ή ασυλλόγιστοι ή, ίσως, είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσουμε πού θα μπορούσε να μας οδηγήσει μια τέτοια οπτική; Θα μας ελευθέρωνε από “ταμπέλες” και “κατηγοριοποιήσεις”, θα μας απάλλασσε από ένα σωρό φοβίες και σύνδρομα, από ρατσισμούς και εθνικισμούς, από φανατισμούς, από αλληθωρισμούς, από μυωπίες ή πρεσβυωπίες, από βαρηκοΐα ή και κώφωση… Θα μπορούσαμε άνετα να επικοινωνήσουμε με οποιονδήποτε καθ’ οιονδήποτε τρόπο “διαφορετικό”, να τον (παρ-)ακολουθήσουμε στα δικά του μονοπάτια (που τώρα θεωρούμε “απαγορευμένα”…) και στους δικούς του χώρους (που τώρα νιώθουμε μη προσβάσιμα, να πολλαπλασιάσουμε τις γνώσεις μας και τις εμπειρίες μας…

Διότι, αναμφίβολα, τα όποια “τείχη” χτίζουμε στις σχέσεις μας με τους γύρω μας, για να “προστατευθούμε”, τάχα, απ’ αυτούς, ταυτόχρονα γίνονται εμπόδιο και φυλακή για εμάς τους ίδιους…

Υ.Γ. Κάποια “τείχη” μπορείτε να βρείτε στη σημερινή ανάρτησή μου, ως “Σπουργίτι”, εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2009/11/blog-post.html