Άλλη μία ανάρτηση για λίγους. Ή μόνο για μία!… Άλλο ένα κομμάτι στο puzzle…

Για εκείνον τον “γέρο που λέει ή/και γράφει ιστορίες αγάπης” σας έχω γράψει και ξαναγράψει στο παρελθόν…

[…Κι έχετε καταλάβει, βέβαια, πως δεν είναι δα και τόσο γέρος.. Αυτό το πρόσθεσα, τότε, ως “φόρο τιμής” και ως αναφορά στον αντίστοιχο ήρωα του Luis Sepulveda…]

Αυτός ο (τάχα) γέρος, λοιπόν, κάθε που γράφει μια ιστορία αγάπης, ξανανιώνει!... Νιώθει πως γίνεται πάλι νέος… σχεδόν παιδί… Κατά ένα τρόπο ανεξήγητο… μαγικό!...

Τα κάνει αυτά τα “μαγικά” η αγάπη: Μεταμορφώνει τους ανθρώπους: Τους γέρους σε νέους… τους άσχημους σε όμορφους… τους εχθρούς σε φίλους… τους ανθρώπους σε αγίους ή σε αγγέλους…

Ο γερο-ήρωάς μας, πάντως, μόνο μια ιστορία αγάπης δεν σκέφτηκε ποτέ να γράψει… Ή, σωστότερα, να καταγράψει… Την δική του ιστορία αγάπης… Διότι, βλέπετε, η ιστορία αυτή γράφεται ακόμα, στην πράξη, στη ζωή… εδώ και χρόνια… Όχι ως προϊόν της σκέψης του ίδιου… Αλλά ως προϊόν της καρδιάς… Όχι μόνο του ίδιου… Διότι μια ιστορία αγάπης απαιτεί πάντα δύο καρδιές…

-Τι είναι αγάπη, καρδιά μου;…

-Και τι δεν είναι αγάπη!... Πόσο διαφορετικά πράγματα δεν μπορεί να είναι η αγάπη… Με πόσους διαφορετικούς τρόπους δεν μπορεί να εκδηλώνεται…

-Αγάπη είναι να κοιτάς τον άλλο στα μάτια…

-Και όχι μόνο αυτό, αγάπη μου. Αλλά και να κοιτάνε δύο άνθρωποι προς την ίδια κατεύθυνση…

-…και να μην σταματά το βλέμμα σου στα μάτια του άλλου, αλλά να φθάνει μέχρι βαθιά μέσα στην καρδιά του…

-…να ανακαλύπτει τα όνειρα του άλλου, τα “θέλω” του και να προσπαθεί να βοηθήσει στην πραγματοποίησή τους…

-Η αγάπη είναι φλύαρη!...

-…και, παράλληλα, σιωπηλή!...

-Πές μου, σε παρακαλώ…

-Σ’ ακούω!...

Η αγάπη δεν μιλάει μόνο…

…Ακούει κιόλας!...

Κι ο ήρωάς μας δεν λέει μόνο ιστορίες αγάπης…

…ακούει, κιόλας, ιστορίες αγάπης…

[…Κι ύστερα κάθεται και τις καταγράφει…

…και τις διηγείται στα παιδιά…

…στα παιδιά που έχουν διάφανο βλέμμα…

…και καθαρά αυτιά…

Στα παιδιά που μπορούν, έτσι, ν’ ακούν τις ιστορίες και να τις νιώθουν…

…και να “διαβάζουν κι ανάμεσα στις γραμμές”…

…και να καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απ’ όσα ειπώθηκαν κι απ’ όσα γράφτηκαν…]

Χθες βράδυ, για παράδειγμα, έστησε αυτί και άκουσε…

…μια – δυό ιστορίες αγάπης…

(…κι ένιωσε να “ιστορείται” τουλάχιστον άλλη μία… Μυστικά, αδιόρατα…)

…Για μια γυναίκα (με ηλικία απροσδιόριστη… που θα μπορούσε δηλαδή να ήταν κορίτσι ή γριούλα – τι σημασία έχει δα;…), που είχε αφήσει κατά μέρος τις μπογιές και τα πινέλα της και το τελάρο όπου ζωγράφιζε… και είχε πιάσει ένα χαρτί, λευκά παρθένο, για να ζωγραφίσει με τις λέξεις, το ίδιο όμορφα όσο και οι πίνακές της. Διότι, βλέπετε, δεν έχουν τόση σημασία τα υλικά και ο τρόπος, μα η καρδιά και τα πηγαία και αυθόρμητα αισθήματα που ζητούν να εκφραστούν και να αποτυπωθούν…

Λένε (και όχι άδικα…) πως οι πιο σπουδαίοι πίνακες είναι όχι αυτοί που αποτυπώνουν αυτούσια την φύση, αλλά αυτοί που την υπερβαίνουν και αποτυπώνουν ιδέες και ιδανικά, συμβολισμούς πίσω και πέρα απ’ όσα φαίνονται…

Αντίστοιχα, λοιπόν, τα πιο σπουδαία κείμενα, είναι αυτά που κρύβουν συμβολισμούς… που αποκαλύπτουν μυστικά συναισθήματα…

Έχει λεχθεί (και όχι άδικα, ενδεχομένως…) “γνώρισα τους ανθρώπους κι αγάπησα τα ζώα”…

Μα είναι πιο σπουδαίο και σημαντικό, νομίζω, να λεχθεί, πως όποιος ξέρει ν’ αγαπάει, δεν εξαιρεί τίποτα από την αγάπη του: Ανθρώπους κι “ανθρωπάκια”, φίλους αλλά και εχθρούς ακόμα… τον κόσμο ολόκληρο (“γιατί ζεις κι εσύ μαζί”…), την φύση, κάθε δημιούργημα της πλάσης… τους ανθρώπους και τα ζώα!... Πώς μπορεί να αγαπάει κάποιος τους ανθρώπους και να μην αγαπάει τα ζώα;…

Η ηρωίδα μας, λοιπόν, “το κοριτσάκι μας που ντύσανε γριούλα” (ή το αντίθετο;…) έγραφε, καθώς άκουσα, στο λευκά παρθένο χαρτί, μιαν άλλη ιστορία αγάπης: Για δύο γάτες… που τις αγάπησαν πολύ κάποιοι άνθρωποι… κι ύστερα αδιαφόρησαν και τις ξέχασαν… (έτσι όπως γίνεται συχνά στη ζωή…), με αποτέλεσμα να νιώσουν (οι γατούλες δα… όχι οι άνθρωποι…) το κρύο και την αποξένωση “στο πετσί τους” (όπως λένε…) και στην καρδιά τους (όπως δεν λένε… ή δεν σκέφτονται… ή δεν υπολογίζουν… ή δεν συλλογίζονται…) Μέχρι που ήρθε κάποιος άλλος άνθρωπος να τις αγαπήσει και πάλι…. Έτσι όπως γίνεται και στη ζωή!... “Θα μας φύγει, θα ξανάρθει… κι όλο πάλι απ’ την αρχή”!...

Ακούγοντας (απ’ τον… γεράκο που έλεγε και έγραφε ιστορίες αγάπης…) την ιστορία (που είχε εκείνος ακούσει, με τη σειρά του…) την ιστορία (που είχε εκείνος ακούσει, με τη σειρά του…) για τις δύο γατούλες (εγώ θα προτιμούσα –και ίσως γράψω στο μέλλον- δύο σκυλάκια…), μου πέρασε απ’ τον νου η σκέψη (και μου καρφώθηκε στην καρδιά η αίσθηση…) πως ήταν μια ιστορία (ή ένα παραμύθι, άραγε;…) συμβολική… πως, δηλαδή, ίσως ν’ αναφερόταν, στην πραγματικότητα, σε ανθρώπους…

…ή, ίσως, σ’ έναν μόνον άνθρωπο: Σ’ αυτή την ίδια… Που αγαπήθηκε πολύ κι από πολλούς… Κι εγκαταλείφθηκε… Από πολλούς ή και από όλους; (Μόνο αυτή γνωρίζει πώς μπορεί να ένιωσε ή και πώς νιώθει…). Μια γάτα που διψούσε για ένα χάδι…

Πολλές ιστορίες αγάπης…

….παράλληλες ή διασταυρούμενες…

…σε ένα ή πολλά επίπεδα…

Ιστορίες πραγματικές ή φανταστικές…

…με ανθρώπους και ζώα…

…πραγματικά ή συμβολικά…

…με νέους ή γέρους ήρωες…

…με νέες ή γρίτσες ηρωίδες…

Μπερδεύτηκα!... Δεν μπορώ να βγάλω άκρη… Προσπαθώ να καταλάβω…

…Να “καταλάβω”…

Το μεγάλο μου λάθος!...

(…όπως μου λέει, κατά καιρούς, μια φίλη μου αγαπημένη…):

-Αφέσου!... Μην προσπαθείς να καταλάβεις… Νιώσε!...

…Σ’ αυτό αφήνομαι, λοιπόν…

…στο να νιώθω… να οσφραίνομαι… την αγάπη που υπάρχει γύρω μου…