Ανάρτηση για μια επέτειο. Ή για ένα συναίσθημα. Νυν και αεί…

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε πριν από καιρό… Μπορεί να είναι τρία ή επτά ή δέκα ή δεκαεπτά ή τριάντα τρία ή σαράντα επτά χρόνια…

Ίσως να υπάρχει ένας λόγος που το αναρτώ τώρα… Ίσως, πάλι, να το αναρτώ “έτσι, χωρίς λόγο”!...

Κυριακή… λάθος… Δευτέρα… […]

(…τόσο “χαμένα” τα έχω, που έκανα λάθος και στην ημέρα!...)

Τι έχω, όταν δεν ξέρω τι έχω;…

Τι να φταίει που θέλω να κλάψω από χαρά ή και ανακούφιση, έτσι, χωρίς συγκεκριμένο λόγο;

Πού να οφείλεται το ότι θα ήθελα να πω σ’ όλο τον κόσμο, δυνατά, την χαρά μου, κι όμως, απ’ την άλλη, ικανοποιούμαι απ’ αυτή την ήρεμη σιωπή;…

Γιατί να νοιώθω πως όλες αυτές οι (υπό “αντικειμενικές συνθήκες”) σοβαρές δουλειές που έχω να κάνω είναι τόσο ασήμαντες για να ταράξω την μακαριότητά μου;…

…Ένας ποταμός αισθημάτων συνωθούνται μέσα μου και θέλουν να εκδηλωθούν! “Δεν είναι λίγο” (που λέει και ο λόγος…) να αγαπάς. Τι λέω; (Τι έκφραση χρησιμοποίησα;!...) Είναι το παν στη ζωή!...

Αγάπη σε κάθε μορφή της, αγάπη άδολη, ανόθευτη, πηγαία… Γιατί οι λέξεις να ’ναι τόσο φτωχές να την περιγράψουν;…

“Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις, πώς να σου πω το “σ’αγαπώ” να το πιστέψεις”, λέει το σύγχρονο τραγούδι, στο οποίο αναφερθήκαμε […]

…Κι ύστερα μιλήσαμε γι’ αυτόν τον πλούτο και το βάθος των αισθημάτων μιας νέας αδελφής ψυχής, που ψάχνει να βρει τρόπο να εκδηλωθεί…

…Σιωπή!...

Ίσως η υπέρτατη έκφραση της αγάπης…

…τουλάχιστον κάποιες στιγμές…