Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Αγάπη. Προς όλους ή μόνο προς ένα πρόσωπο;


Αγάπη…

Τόσα και τόσα λόγια γι’ αυτήν…

Τόσες και τόσες σκέψεις γι’ αυτήν…

Τόσα και τόσα γραπτά γι’ αυτήν…

Τόσες λίγες πράξεις, όμως, γι’ αυτήν!...

Πράξεις που να ανταποκρίνονται πραγματικά στο ύψος και στο βάθος και στο μέγεθος αυτής της λέξης…

Διότι, απ’ την άλλη, ένα σωρό πράξεις μας (“του σωρού”…) γίνονται “στο όνομα της αγάπης”!...

…αυτού, δηλαδή, που νομίζουμε ή νιώθουμε ή κατανοούμαι ως αγάπη…

Το οποίο σημαίνει ότι ή πάσχουμε νοητικά ή πάσχουμε καρδιακά ή έχουμε χάσει το νόημα και την ουσία των λέξεων…

(…και είναι, όλα αυτά, “το ένα χειρότερο απ’ το άλλο”…)


Θυμήθηκα τώρα κάτι που είχα διαβάσει ή ακούσει (δεν θυμάμαι…) παλαιότερα: Πως “όλοι μας αναζητούμε την πραγματική αγάπη”, αλλά η φράση αυτή περιέχει και εκφράζει μια αντίφαση, ότι δηλαδή το επίθετο “πραγματική” σημαίνει “αυτό που υπάρχει στην πράξη”, στην καθημερινότητα… Συνεπώς αυτή η αναζήτηση της “πραγματικής” αγάπης έχει την έννοια της αναζήτησης της “ουσιαστικής” αγάπης, μιας έννοιας μάλλον εκπεσούσας και “πληθωριστικής” [όχι υπό την έννοια ότι υπάρχει άφθονη… αλλά ότι έχει χάσει την αξία της απ’ την αλόγιστη χρήση της, από την φλυαρία και τα φληναφήματα ημών των ανθρώπων…]


Ποια είναι, λοιπόν… ποια μπορεί να είναι η ουσιαστική αγάπη;…

[Κάποιος είχε κάτι που είναι ιδιαίτερα επίκαιρο, λόγω της ημέρας: “Θέλεις να δεις ποιο είναι το μέτρο της αγάπης; Κοίταξε (σήμερα!) πάνω στον Σταυρό!”]

…Η αγάπη προς ένα μόνο πρόσωπο ή η αγάπη προς τους πολλούς, με στόχο και αποκορύφωμα την αγάπη προς όλους;

Άλλοτε πίστευα το ένα… άλλοτε νόμιζα το άλλο… κατόπιν επανήλθα στην αρχική μου άποψη… κι ύστερα πάλι στη δεύτερη υπόθεση…

…και θεωρώ πως ακόμα ταλαντεύομαι…

(…αποδεχόμενος την μομφή και την κατηγορία πως δεν έχω σταθερές και κατασταλαγμένες απόψεις…)

Και η μία και η άλλη άποψη, βλέπετε, έχουν, θαρρώ, βάσιμα επιχειρήματα…

- “Αγάπη προς όλους”, είχε πει κάποιος μεγάλος, “σημαίνει αγάπη προς κανέναν”… Διότι τι άλλο είναι αγάπη, αν όχι η επιλογή και η διάκριση κάποιου προσώπου μέσ’ απ’ το πλήθος των ανθρώπων;

- Ναι (θα έρθει όμως ο αντίλογος), αλλά αυτή που θεωρούμε υπέρτατη ένδειξη αγάπης, η ενανθρώπιση και η σταυρική θυσία του Ιησού Χριστού, αφορούσε και αφορά στο σύνολο των ανθρώπων, αποτελεί πράξη αγάπης προς όλους!

- Βεβαίως, αλλά τότε αναφερόμαστε στην υπέρτατη αγάπη και στον Θεό, που δεν έχει “μέτρο”, που δεν περιορίζεται από κανόνες. Ενώ ο άνθρωπος είναι πεπερασμένος, έχει όρια… Αυτή η περιορισμένη ή, σε κάθε περίπτωση, πεπερασμένη ποσότητα αγάπης που μπορεί να παράξει η ανθρώπινη καρδιά, πώς είναι δυνατόν να αρκέσει ώστε να δροσίσει, πόσο δε μάλλον να ποτίσει τόσες και τόσες ανθρώπινες υπάρξεις γύρω μας;

- Είμαστε πλασμένοι, όμως, “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Θεού” και, συνεπώς, τείνουμε και ελπίζουμε και αγωνιζόμαστε γι’ αυτό: Για την υπέρβαση της ανθρώπινης φύσης, που θ’ απελευθερώσει περισσότερη αγάπη, αγάπη προς όλους!...

Και η αμφιταλάντευσή μου συνεχίζεται… Πέρα – δώθε… [Να ’ναι, άραγε, εκκρεμής και… “εκκρεμότητα” ή να οφείλεται, άραγε, σε μέθη μου, μέθη πνευματική, και αποπροσανατολισμό μου;…]


Μόλις προ ολίγου, πάντως, συνειδητοποίησα ένα μεγάλο σφάλμα μου: πως δηλαδή έκανα λόγο, παραπάνω, για εκατέρωθεν “επιχειρήματα”. Τα οποία, βεβαίως, έχουν να κάνουν κι αναφέρονται στη λογική και στο μυαλό [Ή μήπως κάνω λάθος και εδώ;…]

Αυτό είναι κάτι που μου είχε πει και μου είχε επισημάνει, κατ’ επανάληψη στο παρελθόν, μια φίλη μου αγαπημένη, η φίλη μου η αγαπημένη, ο άνθρωπός μου: Ότι συχνά (αν όχι πάντα) η αγάπη μου “βρίσκεται μέσα στο μυαλό μου”

…Κι ας ήταν αυτή που μ’ είχε κάνει ν’ απαρνηθώ την (άποψη για την) αγάπη προς όλους και με είχε προσγειώσει [ή “απογειώσει”;…] στην αγάπη προς την μία, προς αυτήν!...

…Κι ας ήταν αυτή που με είχε κάνει να νιώσω και να πω “μαζί σου και στην κόλαση”, φράση που μάλλον είναι, τελικά, η πιο παραδεισένια…

[Αυτό το τελευταίο, όμως, είναι μια άλλη, “μια μεγάλη ιστορία”, ένα σπουδαίο και ιδιαίτερα σοβαρό θέμα προς συζήτηση… και, προφανώς, όχι μόνο προς συζήτηση, δηλαδή για “λόγια”, αλλά προς ενέργεια, προς δράση… Θα επανέλθω, λοιπόν! Τουλάχιστον στο προς συζήτηση”!...]


Δεν υπάρχουν σχόλια: