[Συνέχεια από το χθεσινό…]
Ο Θεός έφτιαξε τον Παράδεισο.
Τον Παράδεισο και μόνον αυτόν!
Την Κόλαση δεν τη δημιούργησε ο Θεός.
Την δημιούργησαν οι άγγελοι οι εκπεσόντες, οι άγγελοι που Τον αρνήθηκαν, με την άρνησή τους, ακριβώς, αυτή…
Κι ύστερα, όταν οι άνθρωποι παρέβησαν την θέληση [ή να την πούμε επιθυμία;] του Θεού, ο Θεός τους εξεδίωξε μεν απ’ τον Παράδεισο, αλλά δεν τους έστειλε στην Κόλαση.
Κόλαση έπλασε την κοινωνία του το ανθρώπινο γένος!
Ο Θεός θα μπορούσε να παραμείνει στην μακαριότητα του Παραδείσου, αδρανής και απαθής…
…Κι όμως αποφάσισε να επισκεφθεί την Κόλαση των ανθρώπων, θέλοντας, ελπίζοντας κι αγωνιζόμενος να την μετα(σ)τρέψει σε Παράδεισο…
Τον Θεό δεν τον έχουμε πια μαζί μας. Ή, ίσως, σωστότερα, τον Θεό τον έχουμε ξεχάσει… έχει πια γίνει, για μας, ιδίως στις ημέρες μας, μια μακρινή ανάμνηση… τόσο που δεν Τον βλέπουμε πια γύρω μας, στη φύση για παράδειγμα και στους νόμους που την διέπουν… ξεχάσαμε πια το πρόσωπό Του… και ξεχάσαμε, ακόμα (που είναι ένα και το αυτό) πως ο Θεός έχει το πρόσωπο του συνανθρώπου μας… διότι όλοι αυτοί οι συνάνθρωποί μας, γύρω μας, είναι εικόνες του Θεού, που έχουν πλαστεί και καθ’ ομοίωσή Του…
“Αν είχαμε τον Θεό μαζί μας”, λέμε και νιώθουμε συχνά ή/και συνεχώς, “θα ήμασταν ευτυχείς, θα ζούσαμε παραδεισένια”. Αυτό δεν ορίζουμε, άλλωστε, ως Παράδεισο; Τη σύμπραξη και την επικοινωνία με τον Θεό.
Πλανώμενοι, όμως, πλάνην οικτρά, θέλουμε όλοι μας,να σωθούμε ατομικά ο καθένας μας! Εγωιστικά!
Εγώ, μόνος μου, και ο Θεός.
Εσύ, μόνος σου, και ο Θεός.
Αυτός, μόνος του, και ο Θεός.
Χωρίς πληθυντικό αριθμό!
Ο καθένας, μόνος του, με τον Θεό! Θα ήταν αυτός, άραγε, παράδεισος; Αναμφίβολα όχι! Κόλαση θα ήταν! Η χειρότερη κόλαση! Η πραγματοποίηση του χειρότερου εφιάλτη! Και, βεβαίως, μια κατάσταση ασύμβατη προς την έννοια του Θεού και την Αγάπη Του. Διότι αυτή η κατάσταση θα ήταν ουσιαστικά η κατάργησή Του.
[Και μια παρένθεση: Θαρρώ (κι αν κάνω λάθος, σας παρακαλώ να μου το πείτε εσείς οι θεολογικώς γραμματιζούμενοι!) το ίδιο εγωιστικό θα πρέπει να θεωρήσουμε και ένα περιορισμένο “εμείς”: Εγώ και η οικογένειά μου, Εγώ και οι φίλοι μου, Εγώ και τα αγαπημένα μου πρόσωπα, Εγώ και οι ομόφυλοί μου, Εγώ και όλοι οι ομόδοξοι ή /και ομόθρησκοί μου… Κι αυτή η νοοτροπία θαρρώ, λοιπόν, αντί για τον παράδεισο, μπορεί να οδηγεί προς την κόλαση, όπως μας δείχνει, ίσως, το ότι ο βοσκός της παραβολής εγκατέλειψε όλο το ποίμνιό του για να αναζητήσει το ένα πρόβατο, το απολωλός!... “Εγώ μαζί με όλους τους άλλους ανθρώπους”, λοιπόν! (Κι ύστερα… ας βάλουμε στην πρόταση αυτή το “εγώ” μας τελευταίο!...)]
Ο Θεός, όπως προείπα, ως Χριστός, [ας μου επιτραπεί αυτή η ίσως όχι και τόσο “κομψή”, θεολογικώς, έκφραση] “έκανε μια βουτιά” στην Κόλαση των ανθρώπων και της Κοινωνίας μας, έτσι όπως εμείς την πλάσαμε…
Εμείς οι άνθρωποι, αν και αποκαλούμαστε “παιδιά του Θεού” και μάλιστα με το ψευδώνυμο “Χριστιανοί”, διστάζουμε, φοβόμαστε και αποφεύγουμε να κάνουμε την αναγκαία αυτή βουτιά… Νομίζουμε πως “αβρόχοις ποσί” θα καταφέρουμε να φθάσουμε στον (ποιο;) προορισμό μας, με τα λουστρίνια μας απαστράπτοντα, το κουστουμάκι μας ατσαλάκωτο και τη γραβάτα μας δεμένη άψογα… (…ή, αντιστοίχως, το ταγεράκι μας ατσαλάκωτο και τα μαλλιά μας χτενισμένα άψογα…)
…Έτσι ακριβώς όπως πηγαίνουμε όλοι μας, σχεδόν όλοι μας ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, τέτοιες (“χρονιάρες”!...) μέρες στις εκκλησίες, επιδιώκοντας, μάλιστα, να βρούμε και κάθισμα ή αναπαυτικό στασίδι, ει δυνατόν κι εμπρός – εμπρός…
…για να μας δουν κι οι άλλοι άνθρωποι, γνωστοί και φίλοι…
…για να μας δει και ο Θεός (μήπως τυχόν κι αλλιώς μας λησμονήσει…)
[Συνεχίζεται….
Συνεχίζεται σ’ αυτό εδώ το ιστολόγιο, μιαν άλλη μέρα…
…συνεχίζεται στους ναούς, ιδίως αυτές τις μέρες…
…συνεχίζεται και στη ζωή, κάθε μέρα!...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου