Αισιοδοξία, βρε παιδιά! Κι ελπίδα!

8.5.2010

…Ποιος θα το ’λεγε…

Τι άνοιξη κι αυτή!...

…Χωρίς Αισιοδοξία, χωρίς Ελπίδα, χωρίς Χαμόγελα!...

Πιότερο για φθινόπωρο μου μοιάζει… αν όχι για χειμώνας…

Κρίμα!...

Δεν θα το ευχόμουν ούτε για τον εχθρό μου…

…πόσο δε μάλλον γι’ αυτούς που νιώθω φίλους μου…

…και τους e-φίλους απ’ τη γειτονιά των ιστολογίων…

…που τους διαβάζω και… “δεν τους αναγνωρίζω”!...

Μέχρι λίγο παλιότερα, κάποιος απ’ αυτούς ήταν, στα μάτια μου (της φαντασίας μου…), η προσωποποίηση του κεφιού και του γέλιου. Προχθές, σχολιάζοντας μια ανάρτησή μου, έγραψε: “Να φανταστείς ήμουν από αυτούς που παλιά, όποτε άκουγε κάποιον να παραπονιέται για τα κακά της χώρας αυτής, μου ερχόταν να του πω να αλλάξει χώρα αν δεν του αρέσει... Και τώρα... σκέφτομαι από μόνος μου να αλλάξω χώρα! Δυστυχώς, μας έχουν κάνει να σκεφτόμαστε μόνο τα στραβά και τα άσχημα με τα απανωτά χαστούκια τους...”.

Μια άλλη e-υπέροχη καλλιτέχνιδα – ιστολόγος, “σημείο αναφοράς” στο ιστοχωριό, όπως αποδεικνύει κι η μεγάλη επισκεψιμότητα που έχει, δείχνει, τελευταία, σαφώς λιγότερο κεφάτη και δημιουργική…

Όχι, ρε παιδιά!...

Όχι έτσι!...

Μπορεί να φαίνονται όλα “μαύρα κι άραχνα”, μα είναι στο χέρι μας να φέρουμε την ξαστεριά… ν’ ανάψουμε με τα κεράκια μας τα άστρα… “να σηκώσουμε και πάλι τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα” (όπως λέει κι ο Ποιητής)!...

Αρκεί…

…“να κάνουμε ένα βήμα πιο γρήγορο απ’ την φθορά”!...

[………………..]

Εξάλλου δεν είναι, αν το καλοσκεφτούμε, όλα “μαύρα κι άραχνα” δα!...

Απόδειξη:

Στην εκπομπή “Στην υγειά μας” παρουσιάζεται, τούτη δα τη στιγμή που βάλθηκα να γράψω, το Μουσικό Σχολείο (Γυμνάσιο – Λύκειο) Βόλου. Χάρηκα να βλέπω παιδικά – εφηβικά πρόσωπα, γεμάτα κέφι, ζωντάνια, χαμόγελο!... Να συνυπάρχουν αρμονικά και δημιουργικά με τους καθηγητές τους, που κι αυτοί φαίνονταν με διάθεση να προσφέρουν. Τι υπέροχη θετική αλληλεπίδραση των μεν και των δε!...

Αυτή είναι Παιδεία, συν-Έλληνες!

(Έτσι την εννοούσαν και οι αρχαίοι Έλληνες, άλλωστε, με την Μουσική απαραίτητη και, ίσως, σε πρώτη θέση…)

Παιδεία και Πολιτισμός.

(Πολιτισμός με συν-εργασία!...)

Μπράβο παιδιά!

“Στην υγειά σας, ρε παιδιά!”. Κυριολεκτικά!...

Και δεν είναι το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα που πήρα τις τελευταίες ημέρες:

Ένα νέο παλικάρι, μ’ ένα βλέμμα λαμπερό, μου έλεγε, τις προάλλες, για το σχέδιό του ν’ ανοίξει, στο άμεσο μέλλον, μια νέα επιχείρηση, δική του, έτσι όπως την είχε ονειρευτεί. Και θέλω να ελπίζω ότι ούτε εγώ, ούτε όποια άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός του τον συμβουλέψαμε, καλοπροαίρετα πάντως, “να σταθμίσει την αβεβαιότητα των καιρών”, δεν θα τον αποτρέψουμε να τολμήσει να πετάξει!...

Καλή σου επιτυχία, Δημήτρη!...

Η ζωή ανήκει σ’ αυτούς που τολμούν!

Ζωή σημαίνει να τολμάς!....

Αυτή η χώρα έχει ελπίδα…

Μπορεί και πρέπει να έχει ελπίδα…

Για να έχει μέλλον!...