Πνευματικότητα και «Πνευματικοί άνθρωποι»

«Οι ιδέες κινούν τον άνθρωπο», έλεγε συχνά – πυκνά, ο μακαρίτης ο πατέρας μου… Κι είχε τόσο δίκαιο! Έχει τόση αλήθεια αυτή η φράση!...
Σε όποιο επίπεδο κι αν το δούμε: Η ιδέα της νίκης κάνει κάποιον να αγωνίζεται πιο αποτελεσματικά. Η ιδέα – σκέψη πως θα πλουτίσει ή θα ζει άνετα, τον κάνει να εργάζεται… Άλλες ιδέες τον κάνουν να εφευρίσκει, να ανακαλύπτει, να ταξιδεύει…
Μόνο η ιδέα του «ανούσιου» τον αφήνει άπραγο, ξέπνοο… Και η απελπισία, η απαισιοδοξία…
Ακόμα και η ιδέα, η σκέψη του θανάτου (ίσως δε ιδίως αυτή!...) τον κάνει να κινείται, να βιάζεται για να προλάβει… Και, βέβαια, τον ωθεί στην φιλοσοφία. Αλλά και σε πράξεις καλές κι αγαθές… (…είτε για να του εξασφαλίσουν υστεροφημία, είτε για να του φέρουν μεταθανάτια απόδοση σε κάποιον Παράδεισο, είτε για άλλους λόγους…)
…Κι αν μιλήσουμε για τις υψηλές ιδέες, για τα ιδανικά, τότε ο άνθρωπος όχι απλά κινείται, μα… πετά (…ή, ακόμα, και «εξακοντίζεται)… Ελευθερία, Αρετή, Αγάπη… Αυτές κι αν είναι ιδέες υψηλές, που κινούν τον Άνθρωπο!...

Και συνεχίζω με «άσχετα»… (…χμ, να είναι, πράγματι, «άσχετα»;…):
Οι πνευματικοί άνθρωποι δεν πρέπει να σιωπούν και να μένουν άπραγοι. Οφείλουν να μιλούν, να εκφράζουν άποψη, να δίνουν το στίγμα τους, να δρουν!... Διότι, διαφορετικά, ούτε λίγο ούτε πολύ δεν είναι άνθρωποι πνευματικοί…
Και εξηγούμαι αμέσως:
Τι είναι, άραγε, «άνθρωπος πνευματικός»; Αυτός που, βέβαια, εκφράζει και εκπέμπει πνεύμα. Και τι είναι πνεύμα; Αυτή η δύναμη η ανώτερη, το επίπεδο το φωτεινό, το φως το ίδιο…
Μπορεί το φως να εκφραστεί και ως σκοτάδι; Το δίχως άλλο, όχι!... Σκοτάδι είναι η απουσία του φωτός. Και, συνεπώς, δεν είναι καθόλου λογικό, αυτό καθαυτό το φως να σκοτεινιάζει…
Κι οι άνθρωποι; Οι «άνθρωποι οι πνευματικοί» που λέγαμε; Αυτοί που έχουν το φως, μπορούν και πρέπει να το κρύβουν; Είναι παράλογο, το δίχως άλλο!... Γιατί το νόημα και η ουσία του φωτός είναι να φωτίζει γύρω - γύρω…. Και είναι, συνεπώς, τουλάχιστον παράλογο, για να μην πω και ανήθικο, όποιος το έχει, να το κρατά κρυμμένο «υπό το μόδιον»… Γι’ αυτό σφοδρά καυτηριάστηκε…
Όποιος, λοιπόν, δεν υψώνει το λυχνάρι (ή τον ήλιο του…) ψηλά, για να φωτίσει, γύρω, τους ανθρώπους, θαρρώ πως δεν το κάνει, μόνο και μόνο διότι… απλά δεν τον έχει!... [Κι αν, πάλι, λέει κι ισχυρίζεται, πως το κρατά γι΄ αυτόν τον ίδιο… μάλλον προσπαθεί να κοροϊδεύει τον ίδιο του τον εαυτό…]
Στην εποχή μας, τώρα, ακούγονται κατά καιρούς, φωνές κι εκκλήσεις, προς τους ανθρώπους τους πνευματικούς, για να μιλήσουν, για να δράσουν… Μα οι περισσότεροι απ’ αυτούς, τους δήθεν «πνευματικούς», σιωπούν και παραμένουν άπραγοι!...
Ποιος είναι ο λόγος;….
Σκέφτομαι (υποθέτω λογικά…) πως ίσως ο λόγος να είναι πως συμφωνούν με τα γενόμενα, με τα τεκταινόμενα, με τις εξελίξεις, και για τον λόγο αυτό δεν έχουν τη διάθεση να αντιδράσουν… Ή, πάλι, να φοβούνται την «κατακραυγή», πως δηλαδή θα πάψουν να είναι αρεστοί προς τους πολλούς, στην «μάζα», αυτούς δηλαδή που τους λογίζουν και τους χαρακτηρίζουν «ανθρώπους πνευματικούς»… Πόσο είναι εύκολο, λοιπόν, να πάνε κόντρα στις απόψεις των πολλών; Κι είτε να χλευασθούν γι’ αυτό, είτε να εγκαταλειφθούν και να χάσουν αυτό τον «τίτλο» που ’κλεψαν, μα δεν τον άξιζαν…

Για σκέψου: Εάν κάποιοι μας συγγραφείς ξεσηκωθούν, κι αποφασίσουν να κατηγορήσουν και να στηλιτεύσουν τα «κακώς κείμενα», δηλαδή την συμπεριφορά των κρατούντων, των πολλών, ποια θα ’ναι η αντίδραση του όχλου; Θα τους χλευάσουν, θα τους λιθοβολήσουν, θα τους χαρίσουν το «ανάθεμα» του αντιδραστικού και του οπισθοδρομικού… Και ύστερα;… Ύστερα πώς θα εξακολουθήσουν να πλασάρουν τα βιβλία τους.... ή και την ίδια τους την «μούρη» [συγχωρήστε μου την έκφραση!...], ως (τάχα μου!) «προοδευτική» και «πνευματική»;…
…Γι’ αυτό σου λέω: «Άνθρακες ο Θησαυρός!» Και… «μούφα» - «γιαλατζί» - «μαϊμούδες» άνθρωποι πνευματικοί, οι περισσότεροι από δαύτους…

Μα, ευτυχώς, «άλλος έχει το όνομα και άλλος έχει την χάρη»… Οι φωνές διαμαρτυρίας και αντίδρασης ακούγονται από εκεί που δεν το περιμένεις. Κι αυτό είναι ελπιδοφόρο!... Η δράση, η επανάσταση [των συνειδήσεων… της αρετής… του πνεύματος…] μπορεί κι αυτή να έρθει από το μη αναμενόμενο…
…απ’ τα παιδιά κι απ’ τους «τρελούς» αυτού του κόσμου…
Κι από τους «αναρχικούς» του «περιθώριου»… [που… ποιοι τους έβαλαν στο περιθώριο; Αυτοί που είχαν, τάχατες, «αρχές»… για να τους βαφτίσουνε συλλήβδην και να τους αποκαλούν «αν-αρχικούς»;…]
Και (ίσως πιότερο!) από κάποιες φωνές που ακούγονται μέσα από αυτόν τον κόσμο τον ελπιδοφόρο, τον κόσμο των ιστολογίων… Να σας πω ποιους θεωρώ εγώ «πνευματικούς ανθρώπους» και σε ποιους ελπίζω για το αύριο; Εντελώς ενδεικτικά:
Η καλλιτέχνιδα «Roadartist»…
Ο καινοφανής «Ασυμβίβαστος κι Αληθινός»…
Η αγαπημένη μου «Vassia – Parafyada»…
Ο «Μικρός Πρίγκιπας»…
…και άλλοι και άλλοι… που τους ευχαριστώ, όλους, από καρδιάς!...
…Και, σας παρακαλώ, ας με συγχωρήσουν οι υπόλοιποι, στην βιαστική αυτή καταγραφή μου… Ας μου υποδείξουν κι άλλους, τέτοιους. Θα τους το χρωστώ, θα τους είμαι ευγνώμων!...