Περί Ποδοσφαίρου και Πολιτικής. Περί Δημοκρατίας (ιδίως της αμέσου!). Και περί Δημοψηφισμάτων, γενικώς

Με αφορμή το Ιρλανδικό δημοψήφισμα…
…και με «ολίγη» από ποδόσφαιρο (που είναι επίκαιρο)…

Περί Ποδοσφαίρου και Πολιτικής

Περί Δημοκρατίας (ιδίως της αμέσου!)

Και περί Δημοψηφισμάτων, γενικώς

[Εισαγωγή για τους ποδοσφαιρόφιλους, φίλους και της πολιτικής]
Θα έχετε ακούσει (για) τον εναλλακτικό ορισμό: «Ποδόσφαιρο είναι αυτό που παίζεται με δύο ομάδες και νικάει, τελικώς, η Γερμανία»…
[…Ορισμό που (ευτυχώς!) αποδεικνύεται εσφαλμένος (και) φέτος το καλοκαίρι, στο Euro (θέλω να ελπίζω, μέχρι τέλους…)]
Σκεφθείτε, όμως, εναλλακτικά, κι έναν ορισμό για το ποδόσφαιρο, της μορφής (του περιεχομένου, για την ακρίβεια): «Ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι, που παίζεται από δύο ομάδες και που διαρκεί μέχρις ότου προηγηθεί η ευνοούμενη από το καθεστώς ομάδα»!...
…Και που, βέβαια, επειδή βρισκόμαστε σε εποχή «κράτους δικαίου» και πρέπει να τηρούνται τα προσχήματα, προφανώς θα (πρέπει να) είναι διατυπωμένο «πολιτικώς ορθά», δηλαδή περίπου έτσι: «…το παιχνίδι διαρκεί 90 λεπτά, πλην εάν, λόγω ειδικών συνθηκών, ο διαιτητής, ως «άρχων του αγώνος», με εξουσία που πηγάζει από τον κυρίαρχο θεατή Λαό και εκπορεύεται απ’ Αυτόν [Σ.Σ.: τον λαό!], έχων κατά νουν ακριβώς την εικαζόμενη βούληση ή/και το συμφέρον του Λαού, κρίνει ότι πρέπει να παραταθεί η διάρκειά του, ώστε να εκφρασθεί στο αποτέλεσμα η πραγματική δυναμικότητα των ομάδων κ.λπ. κ.λπ.»
Ποδόσφαιρο θα ήταν αυτό; Ή «κλωτσοπατινάδα»;!... Όχι εξ απόψεως θεάματος, αλλ’ εξ απόψεως περιεχομένου του κανόνα δικαίου…
Το παιχνίδι είναι σικέ! Στημένο! «Κι από πριν ξεπουλημένο», που λέει κι ο τραγουδοποιός… Κι οι φίλαθλοι, αγανακτισμένοι πια, φωνάζουν «θα μπούμε μέσα», για να τα κάνουν όλα «λίμπα»… Και θα κατηγορηθούν για «οπαδισμό», για αντιαθλητική συμπεριφορά, για δυσφήμηση του αθλήματος και θα τους αφαιρεθεί η φίλαθλη ιδιότητα, θα τους απαγορευθεί η είσοδος στους αθλητικούς χώρους κ.λπ. κ.λπ., και θα καταδικασθούν τόσον από την υγιώς σκεπτόμενη φίλαθλη γνώμη (αυτή, δηλαδή, που συμφωνεί με τη γνώμη των κρατούντων και των αργυρώνητων, ίσως, κονδυλοφόρων που την εκφράζουν ή την στηρίζουν), όσο και από τη δικαιοσύνη (που μπορεί μεν να είναι ανεξάρτητη, καλείται όμως, ενδεχομένως, να εφαρμόσει παράλογους και ανήθικους, συχνά, νόμους…) για σύσταση συμμορίας και παράβαση των διατάξεων του αθλητικού νόμου κ.λπ. κ.λπ.

[Συνέχεια για όλους και, κατά βάση, για αυτούς που δεν θέλουν να «ποδοσφαιροποιείται η πολιτική» [κατά τα πολιτικώς ορθά κρατούντα σήμερα…], αλλά ούτε και να «πολιτικοποιείται ο αθλητισμός»… και άλλες τέτοιες βερμπαλιστικές «πομφόλυγες», που σκάζουν κατά καιρούς, κι αποδεικνύουν πόσο «κούφιες» ήταν και είναι εξ απόψεως περιεχομένου….]
Ε, λοιπόν, φίλε μου, νομίζω πως τέτοιο παιχνίδι υπάρχει! Και, μάλιστα, δεν είναι καθόλου «παιχνίδι». [Παρά μόνο υπό την έννοια ότι κάποιοι παίζουν με τη λογική μας, με την αξιοπρέπειά μας, με τους θεσμούς… «παίζουν εν ού παικτοίς»!...]
Πρόκειται για το ευγενές σύγχρονο άθλημα της πολιτικής κλωτσοπατινάδας (διεθνούς, αλλά και διεθνώς…)
Ή, κατ’ ακρίβεια, πολιτικού «κλωτσοσκουφίου»…
…που παίρνει το όνομά του από ένα «σκουφάκι»…
[Θυμάστε που ιδίως σε γελοιογραφίες, η Δημοκρατία συμβολίζεται με ένα σκουφάκι; Ε, λοιπόν, αυτό το σκουφάκι κάποιοι το ποδοπατούν, το κλωτσάνε, εξ ού και… «κλωτσοσκούφι»…]
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί αυτό που συμβαίνει;
Δημοκρατία λέγεται, άραγε, το να ψηφίζουμε μέχρι να υπερισχύσει μια συγκεκριμένη άποψη, που κάποιοι έχουν προ-επιλέξει ως ορθή; Κι όμως, αυτό συμβαίνει. Στη σύγχρονη δημοκρατική Ευρώπη… [Και μάλιστα όχι περιφερειακά, ώστε να ισχυρίζεται κάποιος ότι ο πυρήνας δεν γνωρίζει, αλλά καθοδηγούμενα απ’ αυτόν τον πυρήνα!...]
Θυμάστε πριν από κάποια χρόνια; Που διαμορφώθηκε ένα Ευρωσύνταγμα, το οποίο καλώς ή κακώς «ναυάγησε», επειδή οι πολίτες μιας χώρας (της Γαλλίας) [και, αν θυμάμαι καλά, και της Ολλανδίας, κατόπιν] το καταψήφισαν; Η συνέχεια; Αρχικά σκέφθηκαν να «διαφωτίσουν» τους ψηφοφόρους, να τους κάνουν να αντιληφθούν το λάθος τους, κι ύστερα να τους βάλουν να ξαναψηφίσουν…
Το ίδιο πρόβλημα (μας) προέκυψε και πάλι. Με τη Συνθήκη της Λισσαβόνας…
…Αυτή τη φορά το παιχνίδι είχε οργανωθεί πιο προσεκτικά: Οι Γάλλοι δεν θα ψήφιζαν για την έγκρισή της συνθήκης. Δεν υπήρχε λόγος να ψηφίσουν, να αποφασίσουν, ούτε καν να σκεφθούν!... Θα σκέφτονταν, θα αποφάσιζαν και θα ψήφιζαν αντ’ αυτών [και, πάντως, «για το καλό τους»!...] οι εκλεγμένοι απ’ αυτούς «εκπρόσωποί» τους…
…Διότι, δύο εκατονταετίες και πλέον μετά την επανάσταση, η γαλλική Δημοκρατία έχει πιά ωριμάσει…
[…και, αντίστοιχα, η δική μας δημοκρατία, η ελληνική, η «τέως» και «πάλαι ποτέ» άμεση, μετά από δύο και πλέον χιλιετίες, έχει παρα-ωριμάσει, έχει σαπίσει…
Οι δικοί μας πολιτικοί άρχοντες έχουν φροντίσει γι’ αυτό!... Όχι για το σάπισμα της δημοκρατίας μας… Για το «βάθεμα και το πλάτεμα» της δημοκρατίας μιλώ…]
Αυτή τη φορά, όμως, το πρόβλημα προέκυψε από αλλού: Από τους «τρελούς», τους μεσογειακούς (αν όχι τους «Έλληνες»…) του ψυχρού βορά, τους Ιρλανδούς, …
Αναρωτούνται και οι ειδικοί, πώς τους προέκυψε τέτοια «ζημιά»! Διότι, ακούω, στην Ιρλανδία, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, εκκλησία, σύλλογοι βιομηχάνων και εκπρόσωποι συνδικάτων, όλοι είχαν ταχθεί υπέρ του «ναι» στη Συνθήκη της Λισσαβόνας. Κι όμως, τελικά, η πλειοψηφία των Ιρλανδών ψήφισε «όχι».
Για ποιους λόγους; Για να στείλουν μήνυμα προς την Ευρωπαϊκή Ένωση για την ακρίβεια και την οικονομική κρίση, είπαν κάποιοι αναλυτές. Ίσως (και) για άλλους λόγους…

…Και πώς αντιδρούν οι (εμφανιζόμενοι ως δημοκράτες) εξουσιαστές που «κινούν τα νήματα», που «έχουν την τράπουλα και την μοιράζουν όπως θέλουν»; Σιγά μη σκέφθηκαν καν να «λάβουν το μήνυμα», να προβληματισθούν μήπως τυχόν «στραβά αρμενίζουμε» (ως σύνολο, ως Ευρώπη). Όχι! Γι’ αυτά «κουβέντα»!...
[Όχι πως με πολυπειράζει… Διότι κατά πάσα πιθανότητα οι κουβέντες τους θα ήταν «κουβέντα να γίνεται», «μεγάλα λόγια», «κούφια λόγια», «όμορφα λόγια», περιτυλίγματα και όχι ουσία – περιεχόμενο!...]
Αυτό που τους νοιάζει και τους απασχολεί είναι πώς θα ξεπεραστεί το εμπόδιο, για να φθάσουμε εκεί που έχουν προαποφασίσει. Και η λύση που ακούγεται είναι να ενημερωθούν οι Ιρλανδοί αφενός μεν για τα οφέλη που θα προκύψουν για όλους από την εφαρμογή της Συνθήκης της Λισσαβόνας, αφετέρου δε για το «κράξιμο» που (τάχα!...) έφαγαν οι Ιρλανδοί από όλους τους άλλους λαούς της Ενωμένης Ευρώπης [για την ακρίβεια, από τους κατά τόπον ειδικούς και τα ΜΜΕ, διότι τους λαούς ποιος τους ρώτησε;…] για το γεγονός ότι «ένας μικρός, ολιγάριθμος λαός, δεν μπορεί να γίνεται τροχοπέδη στο κοινό καλό» [της Ενωμένης Ευρώπης και των Λαών της, εννοείται!...]. Και μετά από αυτό τον [ειρηνικό, εννοείται!] «βομβαρδισμό ενημέρωσης», να γίνει νέο δημοψήφισμα… κι ενδεχομένως κι άλλο…μέχρι να υπερψηφιστεί η Συνθήκη…
[…Δεν σας το είπα απ’ την αρχή; Πώς το παιχνίδι είναι στημένο;…]
Υπάρχει κι άλλη λύση, όμως, που προτείνεται:
Δεν είναι απαραίτητο, λένε κάποιοι, να υπερψηφιστεί από όλα τα κράτη η Συνθήκη, για να ισχύσει. Κάτι τέτοιο άκουσα (αλλά έχω επιφυλάξεις για την ακρίβεια των όσων είπαν οι δημοσιογράφοι…) πως είπε, λέει, ο ίδιος ο Μπαρόζο. Και τότε… γιατί μέχρι τώρα άλλα λέγαμε και άλλα ξέραμε;…
[Γιατί, άραγε, θυμήθηκα μια άλλη εγχώρια πολιτική «τρίπλα»; Γιατί μέχρι πρότινος ήταν και θεωρείτο απ’ όλους απαραίτητη, για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, η τροποποίηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, και τώρα ακούγεται το αντίθετο;…]

[Πριν προχωρήσω, να κάνω δυο – τρεις (επουσιώδεις για το όλο κείμενο) διευκρινίσεις:]
Δεν παίρνω θέση (τουλάχιστον επί του παρόντος, σ’ αυτή την ανάρτηση, που έχει άλλο αντικείμενο) ούτε για το νομικό θέμα εάν είναι απαραίτητη ή όχι η τροποποίηση του άρθρου 16, αλλά ούτε και για το εάν θεωρώ προσωπικά πως θα πρέπει (ως «δει» και «χρη») να επιτραπεί ή/και να προωθηθεί η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων.
Αντίθετα δηλώνω (συνοπτικά, όμως, και χωρίς περαιτέρω ανάλυση, επίσης τουλάχιστον για την ώρα και για την παρούσα μου ανάρτηση) πως δεν είμαι αντίθετος με την ευρωπαϊκή ενοποίηση (πάνω, όμως, σε στέρεες βάσεις, με συγκεκριμένες αρχές, με προσδιορισμό της πορείας, με σεβασμό και προστασία και ανάδειξη της ιδιαιτερότητας κάθε λαού κ.λπ.) Μην προσπαθήσετε να με εντάξετε σε κάποιον κομματικό φορέα και, αντίστοιχα, κανένα κόμμα ας μην σπεύσει να με οικειοποιηθεί [Σιγά την ανησυχία τους, θα μου πείτε, δικαίως!... ;-)], ερμηνεύοντας «κατά το δοκούν» (εσείς ή τα κόμματα) τα γραφόμενά μου.

[Και τώρα επιτρέψτε μου να επιστρέψω στο θέμα:]
Το θέμα μας είναι η Δημοκρατία. Η λειψή, η ανάπηρη, η τάχα Δημοκρατία που μας τάζουν, που μας προσφέρουν, που καταντήσαμε να θεωρούμε κι εμείς ως «δημοκρατία» και να μένουμε ικανοποιημένοι απ’ αυτήν…
Διότι η μόνη πραγματική Δημοκρατία είναι η άμεση Δημοκρατία! Κι αυτό φοβούμαι πως το έχουμε ξεχάσει, διότι δεν το ζήσαμε ποτέ… (…από την αρχαιότητα…)
Μια σημαντική έκφανσή της θα μπορούσε να είναι τα δημοψηφίσματα! [Όχι πως δεν αντιλαμβάνομαι τους κινδύνους που περικλείουν, από το πώς θα διατυπωθούν, κατά περίπτωση, τα κρίσιμα ερωτήματα κ.λπ.]
Απέναντι στα δημοψηφίσματα, τα κόμματα τοποθετούνται ανάλογα με το συμφέρον τους [και όχι διότι τα αποδέχονται ως ελεύθερη έκφραση της άποψης της κοινωνίας…]. Ανάλογα αν είναι στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, αν είναι δεξιά ή αριστερά, ανάλογα αν είναι κομμουνιστικά ή εθνικιστικά και φιλοβασιλικά…
Αναφέρθηκα σε «βασιλέα» και δράττομαι της ευκαιρίας για να επισημάνω ότι, όπως είναι γνωστό, το πρώτο και τελευταίο δημοψήφισμα της μεταδικτατορικής Ελληνικής Δημοκρατίας ήταν αυτό ακριβώς: Εάν η Δημοκρατία μας θα ήταν προεδρευομένη ή βασιλευομένη. [Είδατε πώς αποδεικνύεται, και πάλι, η σημασία του πώς τίθεται το ερώτημα; Γιατί δεν ρωτήθηκε ο λαός, για παράδειγμα, μήπως τυχόν προτιμούσε την Προεδρική Δημοκρατία και όχι την Προεδρευομένη;…]. Κι αμέσως μετά ειπώθηκε κατηγορηματικά από επίσημα χείλη ότι «η μορφή του πολιτεύματος ξεκαθαρίστηκε οριστικά και αμετάκλητα», δίνοντας την ευκαιρία στους φιλοβασιλικούς να μέμφονται αυτή την κατηγορηματικότητα (λες και εάν ψηφιζόταν, τότε, η επάνοδος του βασιλιά, θα έλεγε κι αυτός ή οι υποστηρικτές του κάτι διαφορετικό, ή θα ξαναέθετε, εν καιρώ, σε δημοψήφισμα, το θέμα της μορφής του πολιτεύματος…)
Η μόνη γνήσια μορφή δημοκρατίας είναι η άμεση! Και αυτή η δημοκρατία δεν είναι «πρακτικά ανεφάρμοστη στην εποχή μας», όπως αρέσκονται να λένε [και δυστυχώς έχουν πείσει τους περισσότερους από εμάς, αν όχι όλους μας!...] αυτοί που τους συμφέρει κάτι τέτοιο, για να «φροντίζουν πριν από εμάς, για εμάς, και προς όφελός μας»…
Ένα πρώτο μεγάλο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση (της ουσιαστικής δημοκρατίας) θα ήταν η πρακτική καθιέρωση, επιτέλους, των δημοψηφισμάτων!...
…Σε διαφορετική περίπτωση, οι εκάστοτε κρατούντες (αλλά και οι καρεκλοκένταυροι των κομμάτων) θα μπορούν, εσαεί, να «παίρνουν το μήνυμα» που τους συμφέρει από την ανά τετραετία ψήφο μας, αν την ερμηνεύουν όπως θέλουν… Ό,τι κάνουν και τώρα, δηλαδή…
Με απλά λόγια: Συνήθως ψηφίζουμε ένα κόμμα ως «μη χείρον» και όχι διότι αποδεχόμαστε, συλλήβδην, όλες τις επαγγελίες του (αλλά και τις απόψεις που κρατά κρυφές, για ευνόητους λόγους…)
Δεχόμαστε και ανεχόμαστε ως πολίτες, αυτό που ως καταναλωτές δεν θα δεχόμασταν σε καμία περίπτωση: Θα θεωρούσαμε αδιανόητο και θα αντιδρούσαμε, το δίχως άλλο, εάν κάποιος πονηρός έμπορος, για «να κάνει τη δουλειά του» και να εισπράξει μεγαλύτερα έσοδα, δηλαδή προς δικό του όφελος, δεν μας πωλούσε μεμονωμένα τα είδη (πρώτης ανάγκης, ίσως!...) που θέλαμε, αλλά μόνο ως μέρος ενός «πακέτου προϊόντων», με σαφώς μεγαλύτερο κόστος,
π.χ. μαζί με ένα καρβέλι ψωμί του ενός ευρώ, σκέψου να ήμασταν υποχρεωμένοι να αγοράσουμε και ένα πακέτο μαργαρίνη με κόστος δύο επιπλέον ευρώ… Και να μην μπορούμε να απευθυνθούμε σε άλλο κατάστημα (…ή κόμμα…), διότι τα άλλα σου επιβάλλουν, για παράδειγμα, να αγοράσεις κι ένα βαζάκι μέλι κόστους δέκα επιπλέον ευρώ…
Είναι αυτή ελεύθερη επιλογή και δημοκρατία;!...
Ο κυρίαρχος λαός μπορεί να θέλει (λέμε τώρα!...) «και να επιτραπούν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια», αλλά (παράλληλα και ταυτόχρονα!) «και να αναβαθμιστούν τα δημόσια πανεπιστήμια» και «να αυξηθούν οι δαπάνες για την παιδεία στο 5%» κ.λπ.
Ή, πάλι, μπορεί να έχει την απαίτηση (λέμε τώρα!...) η «λαϊκή εντολή για συμμάζεμα των οικονομικών» να ερμηνευτεί αποκλειστικά και μόνον ως «μήνυμα να σταματήσουν οι ρεμούλες και η δράση των κάθε είδους λαμογιών και τρωκτικών της διοίκησης» και όχι ως «απαίτηση για πλήρη αποκρατικοποίηση, ώστε να αυξηθούν τα έσοδα» κ.λπ.
…Λέμε τώρα!...
…Λέω τώρα…
(…να τελειώνω την φλυαρία μου…)