«Ξεκίνησε ως παραμύθι για παιδιά. Εξελίχθηκε σε “μουρμούρα” για μεγάλους…»

…Θέλω… μου ήρθε… να γράψω ένα παραμύθι… Τι παραμύθι δηλαδή… Ιστορία κανονική θα είναι, διήγημα “με τα όλα του”, οι αναμνήσεις μου απ’ όταν ήμουν παιδί… μα που όταν θα το διαβάσουν τα σημερινά παιδιά… [χμ…. αν το διαβάσουν ποτέ… θα πρέπει να το εκδώσω σε cd-rom, αρχείο για computer…] σίγουρα θα τους φανεί για παραμύθι… “Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται” θα σκεφθούν και θα πουν, “και συνεπώς πρόκειται για παραμύθι”….

…Θέλω να σου γράψω, να σου πω για έναν τόπο που δεν είναι, όπως τώρα, αστραφτερός και γυαλιστερός, περιποιημένος και τακτοποιημένος… Οι δρόμοι δεν είναι στρωμένοι με άσφαλτο… το τσιμέντο και οι πλάκες πεζοδρομίου δεν κάλυπταν κάθε σημείο αυτής της πόλης… Σου μιλώ για δρόμους χωμάτινους [λιγότερο “ανθρώπινους” για κάποιους… περισσότερο “ανθρώπινους” για κάποιους άλλους…]. Σου μιλώ για αλάνες το ίδιο χωμάτινες… Χωμάτινες μόνο το καλοκαίρι, δηλαδή, γιατί απ’ το φθινόπωρο και μετά [“φθινόπωρο” λέγαμε, τότε, μια εποχή μεταξύ καλοκαιριού και χειμώνα, που σήμερα πια δεν υπάρχει…] γέμιζαν λάσπες… γίνονταν λάσπες… και σημεία – σημεία γίνονταν λιμνούλες…

Αυτές τις λιμνούλες, που ησύχαζαν… ξάφνου τις αναστάτωνε, τις ξύπναγε απ’ τον λήθαργο, μια μπάλα… Κι από πίσω ένα τσούρμο παιδιά, σ’ ένα σύστημα ποδοσφαιρικά ήδη ξεπερασμένο [όχι τόσο από τις συμβουλές των προπονητών, μα από την ηλικία…] “όλοι επίθεση, όλοι άμυνα… όλοι με πάθος… όλοι μαζί πίσω απ’ την μπάλα…”

Συχνά κι ετούτη η κατάσταση ανατρεπόταν, πάλι το ίδιο ξαφνικά… Κι εκεί που κάποια παιδιά έτρεχαν πίσω απ’ την μπάλα… βρίσκονταν να κυνηγιούνται πια απ’ τις μανάδες τους, να τρέχουν να κρυφτούν…. “Παλιόπαιδο, δεν σου είπα να μην ξαναπαίξεις φορώντας τα σκαρπίνια σου; Κοίτα πώς τα ’γδαρες κλοτσώντας τις πέτρες! Να δούμε τι θα πεις τώρα στον πατέρα σου! Λες και δεν ξέρεις πόσο δύσκολα τα φέρνουμε βόλτα… Τι νομίζεις δηλαδή, πως είμαστε Ωνάσηδες για να σου αγοράζουμε συνεχώς καινούργια παπούτσια και μάλιστα κι εκείνες τις… πώς τις λένε;… τις ελβιέλες;…”

«Ελβιέλες», για να μαθαίνετε, παιδιά μου, ήταν κάτι πάνινα παπούτσια, τρόπον τινά αθλητικά. Αυτά που τώρα λέτε αθλητικά, τότε δεν υπήρχαν καν! Τουλάχιστον όχι για το ευρύ κοινό, μα μονάχα για τους αθλητές τους πραγματικούς και τους ποδοσφαιριστές. Αυτοί οι τελευταίοι έπαιζαν ποδόσφαιρο με μπάλα δερμάτινη [που, τότε, μόνο που τη συζητούσαμε, μόνο που την σκεφτόμασταν… “σοροπιάζαμε”…], δηλαδή μπάλα πραγματική… Διότι τότε, στην δική μας πραγματικότητα, την παιδική εκείνης της εποχής, εμείς ποδόσφαιρο παίζαμε, στην καλύτερη περίπτωση, με λαστιχένια μπαλάκια ή πλαστικές μπαλίτσες και, στις πιο συνήθεις, με μικρομεσαίες πέτρες!... Ναι, καλά διαβάσατε, δεν πρόκειται για τον “δαίμονα του τυπογραφείου”… Παίζαμε ποδόσφαιρο έχοντας αντί για μπάλα, πέτρες… Κι αυτό ήταν που έκανε πιο δύσκολη τη ζωή και την υγεία των παπουτσιών μας και, κατά πως σας είπα ήδη, πιο “δύσκολη και τη δική μας τη ζωή”, καθώς έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουμε κατάλληλα και τους γονείς μας…

Οι γονείς μας νοούνταν, τότε, στο παιδικό μας μυαλό, ως δύο. Ως ζευγάρι. Κι έτσι, νομίζω, το γράφουν ακόμα τα λεξικά. Μόνο που τότε δεν είχες ανάγκη να πας να ανοίξεις και να διαβάσεις τα λεξικά. Το ένιωθες, το ζούσες, το βίωνες, το γνώριζες. Υπήρχαν, βέβαια, και παιδιά ορφανά. Από πατέρα ή μάνα. Κυριολεκτικά ορφανά. Όχι όπως σήμερα. Που υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν σαν να είναι ορφανά, μα ούτε η κοινωνία ούτε τα λεξικά και τα βιβλία τα χαρακτηρίζουν, βεβαίως, έτσι, με μόνη εξαίρεση κάποια βιβλία ψυχολογίας και κοινωνιολογίας… Σήμερα αυτά τα παιδιά λέγονται, ιδίως μάλιστα με το κίνημα του “πολιτικώς ορθώς εκφράζεσθαι”, παιδιά εργαζόμενων γονέων… Που προσπαθούν να παντρέψουν τις δύο ετούτες ιδιότητες, του “εργαζόμενου” και του “γονέα” και, τελικά, προσκολλώνται στο πρώτο και ξεχνούν το δεύτερο… Κι όταν το ξαναθυμούνται, συνειδητοποιούν πως μπορεί να έχουν χάσει και τα παιδιά τους… […κι εκείνα, ίσως, να έχουν χάσει την παιδικότητά τους, την παιδική τους ηλικία…]

…Ξεστράτισε το παραμύθι, φοβάμαι, κι έγινε εφιάλτης, θρίλερ, μουρμούρα και γκρίνια μου….

…κι εγώ, από υποψήφιος παραμυθάς… έγινα, κατά πως φαίνεται, ένα από τα “γερόντια” του Muppet Show… που όλα τους φταίνε… που τα παλιά τα θεωρούν καλύτερα…