Πόνος, Μόχθος, Κόπος... Δάκρυ και Ιδρώτας

Οφείλω, νομίζω, πριν από ο,τιδήποτε άλλο, μια “αναγκαία διευκρίνιση”, προεξαγγελτική, ιδίως για τους κακοπροαίρετους και τους είρωνες: Μαζοχιστής δεν είμαι! Ούτε και σαδιστής!..

…Πιστεύω, όμως, ότι στη ζωή μας και στον κόσμο μας, ο πόνος, ο μόχθος, ο κόπος, οι δυσκολίες, ο αγώνας και η δράση, το δάκρυ και ο ιδρώτας, είναι στοιχεία απαραίτητα. Για την πρόοδο και το καλύτερο, για τη γέννηση και την αναγέννηση…

Μακάρι να ήταν η κατάσταση διαφορετική!...

Στον κόσμο τον ιδανικό –ιδεατό, στον κόσμο τον ουτοπικό, στο κόσμο των Μακάρων, δηλαδή στον τόπο της μακαριότητας [“ένθα ουκ έστι πόνος, ου θλίψη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος”…] τα πράγματα και οι καταστάσεις (θα) είναι διαφορετικά.

Εδώ και τώρα, όμως, όχι!...

Και είναι, νομίζω, προς όφελός μας, να το συνειδητοποιήσουμε “μια ώρα αρχύτερα” και ένδειξη ωριμότητας και σοφίας να το αποδεχτούμε και να προειδοποιήσουμε εγκαίρως, γι’ αυτό, και τα “βλαστάρια” μας, τα παιδιά μας, εάν πραγματικά θέλουμε το καλό τους. Είναι στοιχείο πολύτιμο και απαραίτητο για τη Σοφία, θαρρώ, αυτή η κατανόηση…

Η φύση κι η ζωή μας δίδει πολυάριθμα παραδείγματα. Ενδεικτικά και μόνο αναφέρω μερικά:

Στα έγκατα της γης, υπό συνθήκες σκοταδιού, μεγάλων πιέσεων και υψηλής θερμοκρασίας, δημιουργούνται οι υπέροχοι, κάθε χρώματος και μορφής, κρύσταλλοι των ορυκτών και των πετρωμάτων, που θαυμάζουμε στα μουσεία ή, ενδεχομένως μετά και από περαιτέρω ανθρώπινη κατεργασία, στα κοσμήματα…

Τα μαργαριτάρια που επίσης όλοι θαυμάζουμε, ας θυμηθούμε πως δεν είναι τίποτε άλλο από το “δάκρυ” του στρειδιού, στον αφόρητο “πόνο” που του προκαλεί ένα ξένο σώμα εντός του…

Η λάσπη, ο πηλός, πρέπει [το ξέρουμε όλοι!] να “ψηθεί” για να γίνει ένα χρήσιμο σκεύος ή/και ένα καλλιτέχνημα που θ’ αγαλλόμεθα, στη συνέχεια, να βλέπουμε… Κι η άμμος πρέπει να υποστεί την ίδια “βάσανο” της θερμοκρασίας, να λιώσει, κυριολεκτικά, για να μετατραπεί, έτσι, και να γίνει διάφανο γυαλί… Κι αν είναι τυχερό, υπό αυτό το πρίσμα, και υποστεί και ανεχθεί ακόμα μεγαλύτερες θερμοκρασίες, μπορεί να ελπίζει ότι θα γίνει το ακόμα πιο πολύτιμο κρύσταλλο!...

Θαυμάζουμε, όλοι μας, τα ωραία ανθρώπινα σώματα. Των μοντέλων [που, παρεμπιπτόντως, δεν είναι “το καλύτερό μου”, ούτε, βέβαια, το ιδανικό μου, καθώς φροντίζουν μόνο την εξωτερική τους την εμφάνιση… αλλά αυτή είναι “μια άλλη ιστορία”, ένα άλλο θέμα προς συζήτηση…] και των αθλητών [αυτών μάλιστα!....]. Μα δυστυχώς ξεχνάμε πως για να “χτιστούν”, να “καλοσχηματισθούν” αυτά τα σώματα, απαιτήθηκαν κόποι πολλοί, μόχθοι και στερήσεις…

…Αλλά κι οι επιδόσεις των αθλητών και αθλητριών, που θαυμάζουμε και επαινούμε, που “καμαρώνουμε” γι’ αυτές, όλες, αν τους ρωτήσουμε, θα μας απαντήσουν και θα μας πουν πως είναι προϊόν μόχθων και κόπων, θλίψης, στερήσεων και ιδρώτα…

Θαυμάζουμε, ακόμα, ιδίως εμείς οι Έλληνες, στα αρχαιολογικά μουσεία μας, τις μαρμάρινες “Κόρες” και τους “Κούρους”, την πλαστικότητα και τη ζωντάνια τους, έξοχα δείγματα της γλυπτικής. Μα αν σταθούμε και συλλογιστούμε λίγο… πόσος μόχθος και ιδρώτας δεν απαιτήθηκε απ’ το δημιουργό τους, για να προκύψει αυτό το αποτέλεσμα! Και, από μιαν άλλην οπτική γωνία και θεώρηση των πραγμάτων: Αν το άμορφο μάρμαρο δεν είχε υποστεί τους πόνους απ’ τα βίαια χτυπήματα της σμίλης του καλλιτέχνη, υπήρχε, άραγε, ποτέ η πιθανότητα, να μεταβληθούν σ’ αυτά τ’ αριστουργήματα;…

Και τι να πει κανείς για την ύψιστη Δημιουργία επί της Γης, για τη δημιουργία, τη γέννηση, ενός νέου ανθρώπου; “Πληθύνων πληθυνώ τας λύπας σου και τους στεναγμούς σου, εν λύποις τέξη τέκνα” [Γένεση γ’16] είπε ο Θεός στους πρωτοπλάστους, καθώς έφευγαν απ’ τον παράδεισο της μακαριότητας [για όσους πιστεύουν ότι αυτό το γεγονός, είτε πραγματικά είτε συμβολικά, είναι αλήθεια… δηλαδή α-λήθεια… και δεν το αφήνουν στη λήθη…]. Αυτό στην Παλαιά Διαθήκη. Κα στην Καινή Διαθήκη διαβάζουμε: “Η γυνή όταν τίκτη, λύπην έχει, ότι ήλθεν η ώρα αυτής. Όταν δε γεννήση το παιδίον, ουκέτι μνημονεύει της θλίψεως διά την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον” [Ιω.ιστ’21].

Τώρα, καθώς έγραφα το τελευταίο αυτό παράδειγμα, της ευλογίας που κρύβει, τελικά, ο πόνος, η οποία μας αποκαλύπτεται στη συνέχεια…

…σκέφθηκα και κάτι ακόμα, σχετικό:

Στην εποχή μας, όπως όλοι μας γνωρίζουμε, όλο και βαίνουν αυξανόμενες οι περιπτώσεις των γεννήσεων με καισαρική τομή, εις βάρος των φυσιολογικών τοκετών. Και, όπως διαβεβαιώνουν οι ειδικοί οι επιστήμονες, οι γυναικολόγοι, οι μαιευτήρες χειρουργοί, στις περισσότερες των περιπτώσεων όχι διότι το επιβάλλουν λόγοι ιατρικοί, αλλά για ν’ αποφευχθούν οι πόνοι της γέννας, απ’ τις γυναίκες. Έκφανση, βεβαίως, και αυτή, της σύγχρονης (ιδίως!) τάσης όλων μας, που μάλιστα αναγάγαμε σε “ιδανικό”, της “ήσσονος προσπάθειας”… Μόνο που, όπως μας λένε, επίσης, οι ίδιοι οι γιατροί, σε περιπτώσεις γέννας με καισαρική τομή, στη συνέχεια επιτρέπονται άλλες δύο ή τρεις, το πολύ, ακόμα γέννες. Ένας περιορισμός που δεν υπάρχει, βέβαια, προκειμένου για φυσιολογικούς τοκετούς…

Να είναι αυτή, άραγε, μια ένδειξη ή μια απόδειξη, πως η άρνηση του πόνου, περιορίζει τα αποτελέσματα που θα πρέπει ν’ αναμένουμε;…

Υ.Γ. (κοινό υστερόγραφο για όλες τις σημερινές αναρτήσεις μου στα 4 ιστολόγιά μου): Το θέμα “Πόνος, θλίψη κ.λπ.” απασχολεί σήμερα όλα μου τα ιστολόγια. Συγκεκριμένα:

α) Στο αρχικό - βασικό μου ιστολόγιο, το “Seagull”, ανάρτησα ένα σημερινό (“πουρνό –πουρνό”…) κείμενό μου, με τίτλο “Πόνος, μόχθος, κόπος… Δάκρυ και Ιδρώτας…”, εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post_29.html

β) Στο “Σπουργίτι” μου ανάρτησα ένα αρκετά παλιό κείμενό μου, για “τον Πόνο και το Κλάμα”, εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post_29.html

γ) Στο “Eagle” μου ανάρτησα μια παραβολή για τη θλίψη στη ζωή μας, με τίτλο “Το πολύτιμο πετράδι”, από ένα παλαιό βιβλίο του Κωνσταντίνου Κούρκουλα με τίτλο “500 πετράδια”, εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post_29.html

δ) Και, τέλος, στην “Κλέφτρα Κίσσα”, σήμερα ανάρτησα το “Πόνος” από το blog “Aqua” [εδώ: http://kleftrakissa.blogspot.com/2009/01/blog-aqua.html] και χθες ένα άλλο κείμενο, με τίτλο “Κουβεντιάζοντας με τον πόνο” από το blog “Lockheart” του e-φίλου Σπύρου [εδώ: http://kleftrakissa.blogspot.com/2009/01/blog-lockheart_28.html]

Υ.Γ.-2: Στο θέμα του πόνου προφανώς θα επανέλθω, αργά ή γρήγορα, διότι είναι, θαρρώ, απ’ τα σπουδαία, απ’ τα κορυφαία στη ζωή μας…