Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Με αφορμή ένα σχέδιο του Escher


[Το παρακάτω κείμενο το έγραψα πριν από αρκετά χρόνια. Θα ήταν δυνατόν, όμως, ίσως, να το έχω γράψει και χθες…]:


«[…]

Βίοι παράλληλοι… Ψυχές που μπλέκονται… σαν συμπληρωματικές η μία στην άλλη… κάτι σαν ένα κομμάτι puzzle που έλειπε… ο ένας του άλλου…

…Και ξαφνικά μου ’ρχεται κατά νου η λέξη “δυαδικότητα”… τα περί γιν – γιανγκ κ.λπ., αλλά και περί…

[…άσε τα αυτά για την ώρα, για μια άλλη φορά, διότι…]

…μου ήρθε ακόμα και ξύπνησε μέσα μου η γοητεία που χρόνια ασκεί μέσα μου ο κόσμος των παράξενων σχεδίων του Escher. Ιδίως αυτό που, αν θυμάσαι, παριστάνει δυο χέρια που το καθένα κρατά ένα μολύβι και σχεδιάζει το άλλο… την ίδια στιγμή… ταυτόχρονα!...



Τι όμορφο που ακούγεται (και φαίνεται και είναι!...), ιδίως δε ο συμβολισμός του!...

Το ένα χέρι να δίνει ζωή και ύπαρξη στο άλλο, κι εκείνο να “σπεύδει”, σαν πρώτη του ενέργεια, ταυτόχρονα, να δίνει ζωή στο άλλο… σ’ εκείνο που το δημιούργησε, σ’ ένα ατέλειωτο κύκλο, που όμως εμπεριέχει το μήνυμα πως υπάρχουμε και παίρνουμε ζωή μέσα απ’ τη ζωή και την ύπαρξη του άλλου, ο οποίος επίσης υπάρχει και παίρνει ζωή απ’ τη δική μας ύπαρξη…

….Αυτό το “πάντρεμα” που μου φέρνει στο νου και το “πάντρεμα” και την αλληλεπίδραση των συνηθειών και των συναισθημάτων μας…»


2 σχόλια:

Roadartist είπε...

Στέφανε Πανέμορφο ποστ.. αλήθεια!

:)

Contradictions είπε...

Γράφεις για τον πολυαγαπημένο μου Ολλανδό χαράκτη!
Ο Escher δημιούργησε αυτό το αριστούργημα έχοντας ως μοντέλο το ένα του χέρι και σχεδιάζοντας με το άλλο. Η αλήθεια είναι ότι τα ατέρμονα σχέδια του μαγεύουν...
Μα πιο πολύ από όλα αγαπώ το πορτρέτο της γυναίκας του...Μοναδικό!
Να είσαι καλά που ου τον θύμισες!