Ο χρόνος κι η φθορά. Των ανθρώπων και των πραγμάτων

Ο χρόνος και η φθορά. Των ανθρώπων και των πραγμάτων
(ή)
Ανθρώπων έργα. Φθαρτά και θνησιγενή. Όπως κι οι άνθρωποι

Οι άνθρωποι… Αχ, εμείς οι άνθρωποι!...
….Που όσο είμαστε νέοι, έφηβοι, παιδιά, έχουμε μια λάμψη στο βλέμμα και μια επιθυμία στην καρδιά: ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, να τον φέρουμε τούμπα, να τον χτίσουμε από την αρχή!...
…Κι ύστερα, με το πέρασμα του χρόνου… η επαναστατικότητά μας μετατρέπεται σε συντηρητικότητα, «βολευόμαστε» με την κατάσταση, πιάνουμε μια «θεσούλα» και απαρνιόμαστε όνειρα κι ιδανικά, τα εξαργυρώνουμε όλα μ’ ένα νέο «κοινωνικό status» που μας κάνει «περήφανους»…
Ανθρώπων έργα…
Μία – μία, ολόκληρες (οι) γενιές, της αμφισβήτησης, των χίπις, του ροκ-εν-ρολ, των λουλουδιών, του «Μάη του’68», του Πολυτεχνείου… «ήρθαν στα πράγματα» και… ξεπουλήθηκαν, ξεφούσκωσαν, αλλοτριώθηκαν, απαλλοτριώθηκαν, λίμνασαν… Έγιναν «καθεστώς» και εμπόδιο σε νέες περισσότερο ή εξίσου φρέσκες ιδέες…
Οι ερωτευμένοι έφηβοι κατέληξαν, με τα χρόνια, βολεμένοι οικογενειάρχες ή/και (παράλληλα, ενδεχομένως) παράνομοι εραστές… Ή, ακόμα χειρότερα (;), κατακεραυνώνουν και «ξεκατινιάζουν» στις αίθουσες των δικαστηρίων, αυτούς που κάποτε ένιωθαν κι αποκαλούσαν «έτερον ήμισύ» τους…΄
Ανθρώπων έργα!...
Έργα της φθοράς…

Ακόμα κι οι μεγάλες ιδεολογίες δεν γλύτωσαν απ’ τη φθορά… Ιδεολογίες που ήταν «για τον άνθρωπο» και τον υπηρετούσαν, αποδείχθηκε πως επιβίωσαν για ένα διάστημα εξουθενώνοντας και εξαφανίζοντας ανθρώπους, τρέφονταν με τις ψυχές και τις ζωές τους…
[Καπιταλισμός είναι, λέει, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Σοσιαλισμός είναι, λέει, το ακριβώς αντίθετο…]
Τόσο στην Ελλάδα, όσο και αλλού, το ζήσαμε κι αυτό: Ο σοσιαλισμός κι οι εκφραστές του να έχουν γίνει [πριν από κάποια χρόνια…] «καθεστώς», καθεστηκυία τάξη, κι «οι δεξιοί να τους την βγαίνουν από τ’ αριστερά», να χρησιμοποιούν την ξεχασμένη γλώσσα των αντιπάλων τους, τα ίδια τους τα όπλα, που τους τα πήραν όχι ως λάφυρα σε κάποια μάχη (ιδεολογικο –πολιτική), αλλά επειδή εκείνοι τα είχαν παρατήσει κι έτσι είχαν περιέλθει σε αχρησ(τ)ία: Θούριοι, συνθήματα, αγώνες, τραγούδια….
…Ιδεολογίες, ιδέες, εμπνεύσεις, σκέψεις… όλα, λίγο –πολύ, ακολουθούν την ίδια πορεία, υποκύπτουν στον ίδιο κανόνα: αυτόν της φθοράς!...

Υπάρχουν, πολύ συχνά, κάποιες σπουδαίες ιδέες, εμπνευσμένες! Όπως, για παράδειγμα, πριν από πολλά πολλά χρόνια, η ίδρυση της Unicef: Κάλυπτε μιαν ανάγκη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κι οι άνθρωποι, ευτυχώς, την στήριξαν, την υποστήριξαν, την ενίσχυ(σ)αν οικονομικά… Τα χρόνια πέρασαν… Ο οργανισμός «ενηλικιώθηκε» και ήδη, φοβάμαι, γέρασε (ή, έστω, γερνάει)… Προσωπικά το συνειδητοποίησα πριν από χρόνια, όταν πληροφορήθηκα πως το μεγαλύτερο ποσό των δωρεών μας προς την Unicef καλύπτει τα «λειτουργικά έξοδα» και μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό των χρημάτων καταλήγει να καλύπτει τους σκοπούς… Πόσο μικρό; Ας μην σας το πω, καλύτερα! Θα σας απογοητεύσω, όπως απογοητεύθηκα κι εγώ, τότε! Κι όπως με στενοχώρησε το ότι η σχετική είδηση ελάχιστα διαδόθηκε… [Θέμα «μάρκετινγκ»… Κι έτσι μπορούν, κάποιοι, να καρπώνονται συνεχή ταξίδια, εδώ κι εκεί, διαμονή σε πολυτελή ξενοδοχεία κ.λπ. κ.λπ.]
[Ειδικά για το θέμα αυτό επιτρέψτε μου να παραπέμψω σε ανάρτηση του ιστολόγου Αντώνιου και στα σχόλια που έγιναν επ’ αυτής: http://adonios.wordpress.com/2008/06/11/gnorimia-me-to-paidi-mou/]

Και να σταματούσε εκεί το «κακό»!...
…Τι να λέμε τώρα!...
Τα ίδια τα πολιτικά κόμματα… για σκεφθείτε: Ποιος ήταν, ποιος είναι, θεωρητικά, ο ρόλος τους;… Δημιουργήθηκαν, υποτίθεται (κι ήταν πραγματικότητα αυτό!) για να υπηρετήσουν κάποιες ιδέες, κάποιες κοινωνικές ομάδες, να διευκολύνουν κινήματα, κινήσεις, κατευθύνσεις… Και πού κατέληξαν; Τι υπηρετούν, άραγε, σήμερα, τα κόμματα;…
«Τα κόμματα της μεταπολίτευσης ολοκλήρωσαν τον πολιτικό κύκλο τους», όπως έχουν πει κάποιοι (…άσχετα αν αργότερα «το πήραν πίσω», μετανιωμένοι…). Ως κόμματα έπαψαν ίσως να έχουν λόγο ύπαρξης, ενδεχομένως, τουλάχιστον ως υπηρέτες της κοινωνίας:
«Εσμοί» προσώπων, που εξαργυρώνουν την κομματική υποτέλεια με χρήματα και αξιώματα και καταξίωση… Αρτηριοσκληρωτικοί οργανισμοί, δυσκίνητοι, που αντί να συσπειρώνουν και να εκφράζουν νέες ιδέες, φρέσκους ανθρώπους, διευκολύνουν τη ζωή «καλοζωισμένων» τρωκτικών…
[Πέστε μου, για παράδειγμα, πού ακούστηκε… δηλαδή πώς ανεχόμαστε την «κατάντια», αντί οι συνασπισμένοι οπαδοί να συνεισφέρουν οικονομικά (διότι έτσι ξεκίνησε, ιστορικά, ετούτος ο θεσμός!...) να εισπράττουν τεράστια χρηματικά ποσά από το κράτος;!... (…ή/και από την Siemens…) Αυτό ήταν και αυτό είναι, άραγε, το ζητούμενο; Γιατί… (σκεφθείτε το και πέστε μου!) …γιατί χρειάζεται και ανεχόμαστε, άραγε, να εισπράττουν και μάλιστα τόσο υπέρογκα ποσά; Για να διαφημίζονται σ’ εμάς τους ίδιους; Μα… υποτίθεται πως μας εκφράζουν!...]
[Για το θέμα των κομμάτων έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο, σχετικά πρόσφατα, ο Γεράσιμος, στο ιστολόγιό του «Memoryland», επιγράφοντάς το «Μικροπωλητές ιδεών». Αν θέλετε, διαβάστε το εδώ: http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2008/05/blog-post_3392.html

[…Έχω κι άλλα να σας γράψω, σχετικά με τα κόμματα. Μα επιτρέψτε μου να το αφήσουμε για μία άλλη φορά, στο μέλλον, οπότε θα το κάνω πιο συστηματικά κι οργανωμένα… Διότι τώρα έχω ανάγκη να σας πάω ακόμα πιο μακριά, να σας ωθήσω να σκεφθείτε ακόμα πιο «προωθημένα». Και αιρετικά. Και προκλητικά… Σας καλώ, λοιπόν, να σκεφθείτε, να σκεφθούμε όλοι μαζί, και να το συζητήσουμε:]

Θυμάστε, άραγε, ιστορικά (αν όχι… προϊστορικά…), απ’ ό,τι μάθατε στα σχολεία και στα βιβλία:
Για ποιόν λόγο δημιουργήθηκαν και υπάρχουν τα κράτη; Να σας θυμίσω λίγο Πλάτωνα κι Αριστοτέλη; Αρχαίους συγγραφείς που «εξοστρακίσαμε» απ’ τις μελέτες μας και απ’ τη σκέψη μας ακόμα; Ή άλλους, πολύ μεταγενέστερους, φιλοσόφους, κοινωνιολόγους, πολιτικούς επιστήμονες, μελετητές, διανοητές (και ουχί «διανοούμενους»….)
Οι συγκροτημένες κοινωνίες, λοιπόν, οι αρχέγονες και οι μεταγενέστερες πολιτείες, τα σύγχρονα κράτη, υπήρχαν και υπάρχουν…
[και πρέπει να υπάρχουν! το τονίζω για να μην με χαρακτηρίσετε «αναρχικό» και… όχι τίποτε άλλο, αλλά ίσως έτσι παρασυρθείτε από ιδεοληψίες και πάψετε να με ακούτε και δεν εισπράξετε το ουσιαστικό νόημα των γραφομένων μου…]
…υπήρχαν και υπάρχουν, λοιπόν, για να υπηρετούν συγκεκριμένες ανάγκες των κοινωνιών και των ανθρώπων που τις απαρτίζουν. Τα κράτη υπάρχουν, λοιπόν, για να υπηρετούν:
Την ανάγκη να υπάρχουν νόμοι που εκφράζουν το κοινωνικό σύνολο και να τηρούνται οι νόμοι αυτοί. Να τιμωρούνται (όχι ως εκδίκηση!...) αυτοί που τους παραβιάζουν, αυτοί που τοποθετούνται και δραστηριοποιούνται απέναντι στη θέληση της κοινωνίας. Να υπάρχει Δικαιοσύνη. Και Ισότητα. Και Ελευθερία. Να νιώθουν ασφαλείς οι πολίτες. Να επιλέγονται οι κατάλληλοι άνθρωποι, οι άξιοι, στις κατάλληλες θέσεις. Για το κοινό καλό. Οι υπουργοί να υπηρετούν την κοινωνία και το λαό και όχι το προσωπικό τους συμφέρον, τις οικογένειές τους και τους «κολλητούς» τους…
…και άλλα πολλά! Που δεν χρειάζεται, πιστεύω, να τα γράψω όλα και αναλυτικά. Διότι εσείς τα ξέρετε, τα νιώθετε, τα αντιλαμβάνεστε….
[Αλήθεια, πώς θα φανταζόσασταν μια ιδανική πολιτεία; Πολύ θα ήθελα να μου γράψουν κάποιοι…]

[…Στοιχεία και σκοποί του κράτους, που έχουμε ξεχάσει… ή έχουμε πάψει να θυμόμαστε… ή έχουμε πάψει να απαιτούμε… ή να θεωρούμε ως αυτονόητα…
Ή μήπως όχι;…]