“Γενέθλια” ή “Επέτειος”

Ωφελούν τα μνημόσυνα; Κι αν ναι, ποιους ακριβώς; Τις ψυχές των νεκρών ή αυτές των ζωντανών;…

Μη μου απαντήσετε! [Αν θέλετε, σκεφτείτε το “κατά μόνας”…]. Άλλωστε δεν είναι αυτό το σημερινό μου θέμα. Μου προέκυψε αυθόρμητα (και… αυθαίρετα!...) όταν σκεφτόμουν το θέμα της ημέρας:

Ωφελούν οι επέτειοι; Οι γιορτές; Τα γενέθλια;…

Τι ουσιαστικό νόημα έχει, για παράδειγμα, η επέτειος του Πολυτεχνείου; Της 28^ης Οκτωβρίου; Της 25^ης Μαρτίου; Η επέτειος της 1^ης του Μάη; Γιορτές ή πανηγυράκια; Ουσία ή κενός τύπος; Λόγοι καρδιάς παγωμένα και αποστεωμένα λογύδρια γεμάτα “τσιτάτα”;… Τι νόημα έχουν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά; Απλές ευκαιρίες για αργίες, διακοπές και γιορτές; Τι νόημα έχει, πολύ περισσότερο, η προσωπική “πρωτοχρονιά” του καθενός, δηλαδή τα γενέθλιά του; Για εμάς τα… “όταν κάποτε ήμασταν” παιδιά, ήταν καλή ευκαιρία να μαζευτούν οι φίλοι, να παίξουμε, να μας χαρίσουν δώρα οι μεγαλύτεροι. Τώρα, όπως, που… μεγαλώνουμε, είναι καλό κι ωφέλιμο, νομίζω, να αποκτήσουν πια κάποια “ουσία”, κάποιο περιεχόμενο τα γενέθλιά μας… Να γίνονται, κάθε χρονιά, ευκαιρίες για απολογισμό (της χρονιάς που πέρασε), προγραμματισμό (της χρονιάς που ξεκινά), επανακαθορισμό στόχων και προτεραιοτήτων, απόρριψη των “βαριδιών” που ανούσια κουβαλάμε και μας κουράζουν και “ανεφοδιασμό” μας [διότι το μέλλον, όπως μας λέει και ο ποιητής, θα φέρει ξηρασία…]

Σε μια τέτοια φάση, απολογισμού – προγραμματισμού και ανεφοδιασμού, βρίσκομαι κι εγώ σήμερα. Διότι, βλέπετε, σαν σήμερα, πριν από ένα χρόνο, γεννήθηκα στον κόσμο της blog-όσφαιρας!... Έχω γενέθλια, λοιπόν!... Ώρα για απολογισμό και αποτίμηση…

Τι ακριβώς θα μπορούσε να είναι ένας τέτοιος απολογισμός; Τι να περιλαμβάνει; Το να γράψω πως ανάρτησα “x” (66 για την ακρίβεια) κείμενα; Είναι πολλά ή λίγα; Κι αν ήταν λίγα, μήπως “ισορροπεί” το γεγονός ότι δεν ήταν δα και ολιγόλογα… μάλλον μακροσκελή (ή και “σχοινοτενή”) θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει τα περισσότερα απ’ αυτά. Και πώς αξιολογούνται, άραγε, οι (όποιες!) αναρτήσεις; Από τις λέξεις που αποτελούνται; Ή μήπως παίρνουν αξία από τα σχόλια και τις συζητήσεις που προκαλούν; Μήπως, όμως, δεν είναι αυτό το ασφαλές κριτήριο, αλλά οι αναρτήσεις παίρνουν αξία από την επισκεψιμότητα ενός ιστολογίου; Κατά την εκτίμησή μου, όχι! [Και ευτυχώς, νομίζω, που παρότι –καλώς ή κακώς- υπέκυψα στον πειρασμό να βάλω “μηχανάκι” – μετρητή, ποτέ μου δεν τον έκανα εικόνισμα, ποτέ μου δεν τον προσκύνησα, δεν του έδωσα αξία… (Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να επισημάνω κι ένα σχετικό κείμενο που είχε γράψει, προ καιρού, η άγνωστη φίλη – blogger “Σοφία Κου”, στο ιστολόγιό της “Η ζωή είναι ωραία”, και είχε αναρτήσει με τίτλο “Η παγίδα με το τυράκι”, που μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: http://anatash.pblogs.gr/2008/07/h-pagida-me-to-tyraki-.html και θα το αναδημοσιεύσω, σήμερα κιόλας, στο άλλο μου ιστολόγιο, την “Κλέφτρα Κίσσα”)]

Και τότε τι; Και τότε πώς; Με τι κριτήριο και πώς αξιολογώ, ίσως με ρωτήσετε, εγώ ο ίδιος το ιστολόγιό μου;

Νομίζω πως κριτήριο και “λυδία λίθος” θα πρέπει να αποτελέσει, εκ των πραγμάτων, ο λόγος που μου προκάλεσε την επιθυμία (ή την ανάγκη) να υπάρξω στον χώρο αυτό. Τον λόγο αυτό τον είχα εξηγήσει ήδη στην δεύτερη ανάρτησή μου, με τίτλο “Ιστολόγιο; Γιατί;” (http://seagullstefanos.blogspot.com/2007/10/blog-post_19.html). Έγραφα τότε:

«[…] Τα τελευταία χρόνια, κάποια από τα κείμενά μου δημοσιεύτηκαν σ’ ένα πολιτιστικό περιοδικό. Φίλοι, γνωστοί ή/και άγνωστοι εκφράστηκαν κολακευτικά. Δεν αξίζει να παινεύομαι γι’ αυτό: Ήταν και άλλοι αναγνώστες, πολλοί περισσότεροι, που δεν εξέφρασαν καμιά άποψη, ούτε θετική ούτε αρνητική. Ίσως να ήταν οι ίδιοι αδιάφοροι, ίσως να ήταν τα κείμενα τελείως αδιάφορα… Γι’ αυτό αποφάσισα να καταφύγω στην blog-όσφαιρα: Διότι είναι δυναμική και (ειδικότερα) διαδραστική. Διότι εδώ καθένας (σας) μπορεί να εκφράσει τις απόψεις του, είτε επώνυμα είτε ανώνυμα, ελεύθερα. Μπορεί να συμφωνήσει ή (ακόμη καλύτερα;!...) να διαφωνήσει. Να προκληθεί διάλογος, συζήτηση (συν+ζήτηση) για το αληθές και το ορθό. Το περιμένω, το ελπίζω, το εύχομαι…»

Τα σχόλια, λοιπόν, ήταν ο σκοπός μου, η επιδίωξή μου. Που ιδίως την περίοδο Δεκεμβρίου 2007 – Ιανουαρίου 2008 φάνηκε να έχουν την επιθυμητή δυναμική. Και ύστερα φυλλορρόησαν… Μέχρι που μετά πια από τις καλοκαιρινές διακοπές (και την αντίστοιχη διακοπή των αναρτήσεών μου), το τοπίο αποκαλύφθηκε τελείως φθινοπωρινό… συχνά χωρίς ούτε ένα φύλλο [διάβαζε: “χωρίς ούτε ένα σχόλιο”…] στα κλαδιά των αναρτήσεών μου… Υπό το πρίσμα αυτό προφανώς θα πρέπει να παραδεχθώ, όσο λυπηρό κι αν είναι αυτό, την αποτυχία της προσπάθειάς μου, πως δηλαδή οι αναρτήσεις μου δεν είναι ικανές να προκαλούν (ή να “προσελκύουν”) κάποια “comments”…

Για λόγους “ιστορικής πληρότητας”, πάντως, θα πρέπει να επισημάνω ότι οι φίλοι κι οι γνωστοί μου που διάβαζαν τις αναρτήσεις μου (ή τις αναδημοσιεύσεις τους στο πολιτιστικό περιοδικό “O Δημοφών”, όπου έγραφα και γράφω εδώ και οχτώ περίπου χρόνια), εξακολουθούσαν να με σχολιάζουν “διά ζώσης” και “κατά πρόσωπο”, συνήθως, όμως, και πάλι επαινετικά, κάτι που βέβαια καθόλου δεν με βοηθά να διορθώσω τόσο τον γραπτό μου λόγο όσο και, ιδίως, το περιεχόμενό του, δηλαδή τον εαυτό μου…

Κι αν έμειναν και μένουν, όμως, έτσι οι αναρτήσεις μου, σαν δένδρα φθινοπωρινά, γυμνά από φύλλα –σχόλια, φαίνεται πως δεν έχουν πάψει να τα επισκέπτονται κάποια πουλιά... Όχι, βέβαια, για να “κουρνιάξουν” (…δεν το επιτρέπουν δα οι συνθήκες…), μα ίσα –ίσα, έστω, για να ξαποστάσουν λίγο… Ελάχιστα απ’ αυτά, κατά πως φαίνεται, ήταν και είναι “διαβατάρικα”, που ήρθαν και κάθισαν για δυο –τρεις αναρτήσεις… κι ύστερα πετάξαν μακριά… κατά τα μέρη του ενδιαφέροντός τους και του προορισμού τους…. Τα περισσότερα, πάντως, ήταν και είναι… από εδώ γύρω… της περιοχής… Και τα ευχαριστώ που επανέρχονται… και με συντροφεύουν…

Δεν υπάρχω γι’ αυτά, όμως, βέβαια! Δεν γράφω γι’ αυτά! Δεν γράφω αυτά που θα ήθελαν, ίσως, να διαβάσουν… Για μένα γράφω. Ανέκαθεν και τώρα. Νυν και (ελπίζω και) στο μέλλον [το “αεί” είναι μεγάλη κουβέντα, γι’ αυτό και την απέφυγα…] Γράφω γιατί το νιώθω. Γιατί θέλω να εκφραστώ. Γιατί υπάρχω και ζω και απ’ αυτό. Και ζω όπως το νιώθω ή όπως το φέρνουν οι συνθήκες, αναλόγως…

…Γι’ αυτό και το ιστολόγιό μου δεν απέκτησε ποτέ “ρυθμό”. Ποτέ μου δεν το θέλησα αυτό, ποτέ μου δεν το επεδίωξα, να γράφω δηλαδή συστηματικά, σε τακτά χρονικά διαστήματα, παρότι θα μπορούσα να το κάνω κι έτσι. Συνήθως γράφω κι αναρτώ ένα κείμενο την κάθε εβδομάδα, και μάλιστα συνήθως Σαββατοκύριακο, που μου το επιτρέπει ο ελεύθερος από την εργασία και τις υποχρεώσεις μου χρόνος. Έχουν υπάρξει, όμως, και περίοδοι, που έγραφα πολύ πιο συχνά, μέρα παρά μέρα, ή ακόμα και (μία φορά νομίζω) δύο αναρτήσεις μέσα σε μία μέρα. Μα έχουν υπάρχουν και περίοδοι “αναδουλειάς” και πλήρους απραξίας μέχρι και πάνω από μήνα. Αυτό συμβαίνει ακόμα περισσότερο με δύο απ’ τα άλλα ιστολόγιά μου, το “Σπουργίτι” και το “Eagle”, ενώ το τέταρτό μου, το… “στερνοπούλι” μου, κλέβει συστηματικά και κάθε μέρα!...

Και μια που αναφέρθηκα στην “Κλέφτρα Κίσσα”, σ’αυτά δηλαδή που κλέβω απ’ τ’ άλλα ιστολόγια που διαβάζω, οφείλω, νομίζω, σ’ ετούτη την επέτειο… έτσι το νιώθω… σ’ ετούτο το επετειακό “λογύδριο” μου, να ευχαριστήσω, για άλλη μια φορά, κάποιους συν-bloggers που μου έκανα και εξακολουθούν να μου κάνουν (και να τους κάνω…) παρέα. Έχω αναφερθεί ξανά σ’ αυτούς, τόσο προσφάτως, όταν, προ μηνός περίπου, έκανα την αναγγελία για το ξεπέταγμα (“απ’ τ’ αυγό”…) και το πρώτο φτερούγισμα της “Κλέφτρας Κίσσας” [http://kleftrakissa.blogspot.com/2008/09/blog-post_30.html], όσο και παλαιότερα, από ετούτο εδώ το ιστολόγιο, και μάλιστα σε μια ανάρτηση αντίστοιχη με την παρούσα, τότε δηλαδή που έκανα, με την είσοδο της χρονιάς που διανύουμε, τον απολογισμό της προηγούμενης χρονιάς [Είχε τίτλο “Απολογισμός μιας χρονιάς (ή: Το γεώργιον)” και, για όσους θα ήθελαν να τη θυμηθούν, για να μη δυσκολευτούν στο ψάξιμο, μπορούν να την βρουν εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/01/blog-post_04.html]

Λοιπόν… Καλή μου νέα blogo-χρονιά!...

…Κι ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις ευχές σας [χμ… κι αναμένω, πάλι, τα σχόλιά σας!... :-)]