«Τα δυό θεριά μέσα μου»

Τα δυό θεριά που κρύβω μέσα μου παλεύουν!...

…Και κάθε φορά που μου συμβαίνει αυτό, ξυπνά μέσα μου ο Καζαντζάκης, που έχει γράψει γι’ αυτό το βίωμα… Τόσο καίρια, που συχνά μου ’ρχεται ακόμα και να εκφράζομαι σαν αυτόν, να πλάθω λέξεις που τον θυμίζουν…

…Δυό δύναμες, μέσα μου, γρονθοκοπούνται! Αντιπαλεύουν λυσσαλέα… Σκληρός ο αγώνας, για ένα σπουδαίο έπαθλο: Μιαν ύπαρξη, μία ψυχή!...

…Νιώθω, πολλές φορές πολύ αδύναμος… Σαν ένα παιχνίδι στα χέρια ανώτερων δυνάμεων… Που με τραβολογούν… Η μία στο χώμα. Κι η άλλη προς τον ουρανό… Κι είναι φορές, λοιπόν, που νιώθω… πως δεν θ’ αντέξω… πως θα σχιστώ στα δύο…

…Από τη μία, λοιπόν, η έλξη προς τη γη, την ύλη, τις απολαύσεις, το πάθος και τα πάθη, η βαρύτητα… Νιώθεις δεμένος ακατάλυτα μ’ αυτή τη γη και με το χώμα. Σαν τον Ανταίο θαρρείς πως πρέπει συνεχώς να είσαι σε επαφή με το έδαφος… Μυρίζεις λάσπη και ο ίδιος, αναθυμιέσαι τούτη την ταπεινή, την γήινη καταγωγή σου…και εύκολα (και φυσικά…) κυλιέσαι μές στη λάσπη, γίνεσαι ένα, σχεδόν, μαζί της…

…Και είναι άλλες τόσες οι φορές που νιώθεις πως είσαι παιδί του ουρανού… “φεγγάρι άλλου ουρανού”… “αστέρι που ξεστράτισε στη γη”… Αυτή η γη, πια, δεν σε κρατά… Γιατί η ψυχή σου έχει δύναμη πολλή (και τη λαχτάρα!...) να φτερουγίσει…

…Δεν σου μιλώ για δύναμη “φυγόκεντρη”… για “τάση φυγής”, για “απάρνηση” της γης…

…Σου μιλώ για ένα είδος “αυταπάρνησης”, απότοκο μια έλξης που ασκούν επάνω σου τα ουράνια… Αδύνατο ν’ αντισταθείς…

…σ’ αυτή την έλξη!...

Είναι η έλξη που ασκούν, επάνω σου, ιδέες και ιδανικά!...

…Σου ’ρχεται να κυνηγήσεις, τότε, πολύχρωμες πεταλούδες…

Είναι το φως του ήλιου, που σε μαγεύει… Και το φεγγάρι… και τα άστρα… Πατάς στις μύτες των ποδιών σου… τεντώνεις το χέρι σου… και προσπαθείς ν’ ανάψεις το λυχνάρι σου ή την λαμπάδα σου, από το φως τους…

[…Και είναι “εν τάξει” όταν τα πράγματα είναι ξεκάθαρα… Μ’ αυτό που (λέω…) “δεν μπορώ”, που “δεν αντέχω”, είναι, καθώς προείπα… όταν οι δύο δυνάμεις συγκρούονται και αντιπαλεύουν σ’ έναν αδυσώπητο αγώνα…]

Λένε πως “όταν παλεύουν τα βουβάλια, την ‘πληρώνουν’ τα βατράχια”…

Πόσο μπορώ να επηρεάσω εγώ, ο αδύναμος, έναν τέτοιον αγώνα;…

Μα, απ’ την άλλη, δεν μπορώ… δεν το αντέχω… να καθίσω κάπου παράμερα και να περιμένω το αποτέλεσμα αυτής της μάχης!... Αφού αυτή η μάχη με αφορά, νιώθω πως έχω καθήκον κι υποχρέωση να συμμετάσχω… Αναλαμβάνοντας, υπεύθυνα, και όλες τις συνέπειες των πράξεών μου… Και της επιλογής μου…

Ταγμένος, εκ πεποιθήσεως, με τις δυνάμεις του Καλού, ως άνθρωπος που θέλω να χαρακτηρίζομαι από πνευματικότητα, δίνω (κι εγώ!...) τη μάχη μου...

…Και, όχι σπάνια, ηττώμαι… Και είναι, τότε, πολύ βαριά η αίσθηση της συντριβής: Δεν φταίει κανείς που έσπασα, που λύγισα… Εγώ φταίω!...

Αίσθημα βαρύ, σχεδόν ασήκωτο…

Μα ευτυχώς όχι για πολύ!... Διότι, τελικά, σ’ αυτή την μάχη δεν είναι, δα, κανένας μόνος…

…Άλλοτε είναι μια ηλιαχτίδα που ξεγλυστρά μέσα από τα μαύρα σύννεφα… και σε φωτίζει… Άλλοτε το τιτίβισμα ενός πουλιού, που βγήκε ν’ αναγγείλει την επικείμενη λιακάδα… Άλλοτε το άρωμα από ένα μπουμπούκι, που ευαγγελίζεται την άνοιξη… Κι άλλοτε ένα χέρι αγαπημένο, που είτε σκουπίζει απ’ το μάγουλο ένα δάκρυ, είτε σε χτυπάει φιλικά κι ενθαρρυντικά στην πλάτη!...

…Και τότε… λυτρωμένος πια από την πτώση, αισθάνεσαι… “να σου φυτρώνουν πάλι, ώ χαρά, τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου, τα μεγάλα”!... Και, όρθιος πια, και πάλι, είσαι έτοιμος, “με τη βοήθεια του Θεού” κατά πως λένε, με την ελπίδα τ’ Ουρανού κατά πως νιώθεις, να πηδήξεις για να φτάσεις τα άστρα… και το άπειρο!...

…Καλημέρα!...